Aan degenen onder u die mij nog kennen van mijn blogs lang geleden: ‘Hallo, hier ben ik weer’.  Aan degenen die mij voor het eerst lezen: “Welkom, en ik hoop dat ik je dagen wat kan opvrolijken”.

In ons leven hebben we wat humor nodig, een stem die ons op tijd en stond vertelt dat we er allemaal niet zo zwaar moeten aan tillen. Dat geldt ook voor mezelf, wees gerust. En ik hoop dat mijn geschreven stem voor u en mij wat leutigheid en relativering kan brengen.

We hebben sindsdien die Corona gehad, dat zotte schepsel dat ons allemaal in angst deed ineen krimpen. Terwijl we nu weten dat de wereld niet is vergaan, dat mensen hun leven weer hebben opgenomen en dat we stillekes onze wonden likken die mogelijk door die periode zijn ontstaan. Het belangrijkste is dat we weten dat we onze leiders of het nieuws niet altijd klakkeloos moeten geloven, en dat we vooral in de overtuiging moeten leven dat ons lijf veel sterker is dan elke overroepen bewering van een paar mediageile experten.

Soit, ik laat het voor wat het is en wil het liever over andere en leukere dingen hebben.

Zelfs na negen jaar bleef het gemis van Bo nu en dan opspelen. Nochtans zei mijn verstand voortdurend: ‘neen, Annie, ge neemt geen hond meer in huis. Ge weet dat ge dan weer gebonden zijt, dat ge dat beest moet eten geven, uitlaten, op tijd thuis zijn, je kot ligt altijd vol hondenspeelgoed en vuile poten op de vloer…’

Ons moeder zaliger zei het al: ‘Ge moet zo impulsief niet zijn!’. Maar ik vond dat ons moeder er niks van kende, want ik wist altijd op voorhand dat elke vraag of wens die ik uitte in een ‘neen’ zou uitmonden, dus doordacht ik altijd heel lang mijn keuze en mijn argumenten. Niks impulsiefs dus, maar wel een vastberaden wil om te geraken waar ik wilde zijn.

Nu ik oud en wijs ben geworden vraag ik me alsnog af of ze toch niet een tikkeltje gelijk had.

Want na vele maanden surfen op internet en kijken naar het aanbod van hondjes – steeds met in het achterhoofd dat ik geen hond meer zou nemen – bel ik dan toch een kweker met Golden Retriever puppies.

En voilà, madam heeft een hond!

Man-man, wat een klucht! Ik durfde het zo luid niet zeggen, maar ik dacht: ‘wat voor een monster heb ik nu in huis gehaald?’  Mensen met een puppy weten zeker waarover ik het heb.

Dat kakt en piest in huis, dat bijt in je handen en je kuiten, je struikelt erover omdat het in je voeten loopt, dat maakt je huis smerig, en je woonkamer wordt omgetoverd in een hondenparadijs met knuffels, piepers, kauwbotten, en niet te vergeten ook droge takken uit de tuin, stukken hout uit de voorraad buiten,…..  Ik heb in jaren niet meer zo zenuwachtig gelopen als die eerste weken. Bleek dat beest dan ook nog gevoelig te zijn voor bepaalde voeding. Meneerke heeft een tijdje enkel nog paardenbiefstuk gegeten. Gelukkig is dat rap gepasseerd of ik was inmiddels geruïneerd.

Ge zijt gewaarschuwd, lieve lezer, als ge een hond wil voor de vriendschap en de gezelligheid dan moet ge eerst wat afzien. Niks voor niks in dit leven.

Maar het loont. Kobe is nu 4,5 maanden en hij begint eindelijk wat manieren te hebben. Hij piest niet meer in huis (tenzij dat je hem te enthousiast begroet, dan krijg je als cadeau een plas op je schoenen), hij zit niet meer aan de elektriciteitsdraden of de planten in huis, hij weet wat ‘af’ of ‘neen’ betekent en lijkt nu stilaan rustig ingeburgerd in onze ‘roedel’.

Als ge u afvraagt wat ge nog zou kunnen bijleren, dan heb ik een tip. Verdiep u eens in de honden-communicatie. Boeiend gegeven. Die gasten communiceren vooral via lichaamstaal en veel minder via stem. Dan denk ik, jongens, laat ons daar eens een voorbeeld aan nemen.

Ook wij hebben ergens vaag nog die kennis in ons over die signalen die de buitenwereld ons geeft. Denk aan het gevoel dat ge hebt als ge in een bedrukte vergadering terecht komt. Of aan het gezicht van iemand die verbaasd is over wat gij zegt. Of aan de manier waarop uw levenspartner rechtstaat als ge iets vraagt om te doen (haha, die van mij is een slimme, die schrijft het op een briefke voor later, maar hij doet het wel).

We zijn het een beetje verleerd, maar ik ben ervan overtuigd dat we er veel rijker kunnen uitkomen als we die gave opnieuw zouden ontplooien. Dan hoeven we het met zoveel woorden niet meer uit te leggen, die dan toch riskeren om verkeerd begrepen te worden of die misschien wel de bedoeling hebben om ons te misleiden.

Een hond kan u ‘invoelen’. Hij weet/voelt wanneer ge content of triestig zijt. Wij kunnen dat ook, maar we zijn er te weinig mee bezig. Ik weet zeker dat ge ooit in uw leven al tegen iemand zei: ‘ik voel dat ge kwaad zijt’ of ‘ik voel dat ge triestig zijt’.

Wat hebben wij als mensen toch een onuitputtelijke bron van gaven in ons waar we ons in het geheel niet van bewust zijn. Hoog tijd dat we dat eens met zijn allen gaan ontdekken. dat we ons gaan verwonderen om die ondergegraven talenten die we met zijn allen bezitten.

Ik geloof dat we dan elke dag met een glimlach ontwaken om de vreugde van wat we weer kunnen gaan ontdekken en beleven.

En als we elkaar één dezer dagen tegen het lijf lopen, dan moeten we misschien zelfs geen klapke meer doen, maar dan weten we al direct hoe het met die ander gesteld is. Of we zien/voelen direct dat onze baas thuis ambras had met zijn vrouw, of dat de slager weer last heeft van zijn reumatis.

Of dat onze schoondochter zwanger is, of dat we de lotto gaan winnen, of dat onze politiekers het licht hebben gezien….

Fijne dag, en tot blogs!