Dat is nogal eens een titel, hé! Maar het zal u wel duidelijk worden als ge de moed hebt om verder te lezen.

Het is niet zo dat iemand mij expliciet gezegd heeft dat ik een rotwijf ben, maar hebt ge dat ook dat ge soms kunt voelen dat mensen een vierkante hekel aan u hebben? Hewel, ik heb dat ook. En eigenlijk kan ik het niet met zekerheid zeggen want ik heb het niet getoetst, maar ik kan wel duiden waarom het zo is. En ik kan ook argumenteren waarom het een foute label is.

Hoewel…die foute label…ik weet het nog zo zeker niet. Ik kan best wel bitcherig zijn. Dat is met de leeftijd heel erg getemperd, al moet ik hier wel opbiechten dat ik in mijn jonge jaren nog eens uit colère een bord tegen de vloer heb gekeild. Maar dat was wel toen ik bijna vijftig jaar geleden nog getrouwd was met een klootzak. Haha, zo krijgt iedereen zijn etiketje opgeplakt, terecht of onterecht, wie zal het zeggen?

Zoals ge al kunt concluderen, met de leeftijd ben ik de lieftalligheid zelve geworden. Hoe kan iemand mij nu een bitch vinden?

Omdat er toch iets van aan is? Of omdat ik ‘projecteer’ en eigenlijk zelf dat mens een bitch vind? Op die momenten komt de psy in mij weer naar boven en wil ik het zaakje analyseren. Wat een stom tijdverdrijf eigenlijk.  Niks beter dan te aanvaarden dat ge een bitch zijt en dat er nog andere bitchen op de wereld rondlopen. Lekker gezellig en leve de diversiteit zoals dat tegenwoordig fel gepredikt wordt, al is dat waarschijnlijk in een andere context.

Maar ge wilt natuurlijk weten waarover ik het heb. Nu, als ik hier in geuren en kleuren ga vertellen wat de aanleiding was, dan weet ik wel zeker dat ik een bitch in het kwadraat zal zijn. Ge moet de duivel ook niet uitdagen hé.

Het zou natuurlijk voor u wel een anticlimax zijn als ik hier niks verder over vertel, dus dat ga ik u besparen en toch maar wat uitleg geven.

Zoals ge weet zit ik hier met een puppy-monster en dat beest groeit als kool. Straks is dat een uit de kluiten gewassen Golden Retriever die ik graag de baas zou kunnen. Kortom, een beest dat uw leven en dat van uw bezoekers niet verpest en dat ge graag kunt zien zonder ondergekwijld te worden.

Daarom gaan we nu naar de hondenschool. En wie mij kent weet dat ik de slechte eigenschap heb van ongeduldig te zijn, dus dan maar gelijk ook een personal coach er opgezet. Kortom, de volle charge ertegen om dat in de kortste keren effen te krijgen. Iedereen heeft recht op zijn afwijking.

Probleem is dat die twee bronnen elkaar soms tegenspreken, dus moet ik maar voor mezelf uitmaken wat ik haalbaar en juist acht. Het is tenslotte mijn hond, niet?

Wij zetten hier thuis alles in het werk om dat monstertje niet te laten opspringen, want straks is hij groot en liggen we omver als hij eens komt afgestormd. En wat doen ze op de hondenschool? Het beest begroeten bij aanvang met een dikke knuffel bij het opspringen. In mijn ogen is dat belonen voor fout gedrag.

Ge kunt u voorstellen dat ik op dat moment niet bij machte ben om mijn mond te houden. Eerste aanleiding tot bitch-stempel.  En de aanleidingen volgen elkaar in snel tempo op want dees kan haar mond niet houden. Maar liever bitch dan mond gesnoerd. Een mens moet keuzes maken in het leven.

En wat denkt ge van een ‘apporte’ waarbij de hond  zijn speeltje niet moet afgeven, maar eerst ravotten, rukken, trekken met dat ding. En blijkbaar is dat zo in verschillende hondenscholen. Waar halen ze die zottigheid vandaan? Als ik nu straks wil dat mijn hond mijn gazet moet apporteren, ga ik dan ook eerst zitten rukken en trekken vooraleer hij die loslaat?

En zodoende ben ik tot ‘persona-non-grata’ verworden. Ik ben gedaald in de gratie, al weet ik niet of ik ooit hoger heb gestaan. Maar het zal me worst wezen.

Neen, ik ga de hondenschool niet opgeven, neen ik ga niet vluchten, en neen ik ga ook niet mijn mond houden. Uiteindelijk leert mijn monstertje er wel om niet afgeleid te worden door andere mensen en honden. Al zijn we op dat vlak nog ver van huis. Het beest keft en trekt en springt met al die afleidingen rondom hem. Ik hou er een zere heup aan over.

Enfin, moraal van het verhaal: Ten eerste, geef niet op ook al zijt ge een bitch; en ten tweede, trek u niet aan wat anderen van u denken en blijf vooral uzelf en uw waarden trouw.

Als ge voor iedereen zou moeten zijn wat zij vinden dat ge zou moeten zijn, dan gaat ge eindigen als een kameleon die voortdurend van kleur verandert. Dat is toch echt geen zicht?

En nog een laatste: peinst goed na voordat ge een puppy in uw kot haalt!

Fijne dag verder en tot blogs!