Mijn vriendin mailde me. Ik werd week vanbinnen toen ik las dat ze gisteren besloot om nog wat groenten in huis te halen en dat ze plots in een winkel stond vol graaiende mensen en dat ze er helemaal de kluts van kwijt was en daar maar wat stond te twijfelen of ze weer naar huis zou keren of niet. De triestheid viel als een mantel over haar en bleef daar nog een flinke tijd hangen.

En alsof het om een corona-van-het-gevoel ging, zette de triestheid zich op mij over. Mijn vriendin is mijn vriendin in de meest betekenisvolle zin van het woord. We zijn nu 55 jaar bevriend, hebben alle droogjes en natjes samen doorzwommen en eerlijk, ze is vergroeid met mijn ziel. Zelfs in de hemel gaan we niet meer van elkaar gescheiden kunnen worden.

Blijkbaar opent droefenis creativiteit. Zo gaat dat ook vaak bij artiesten. Ik ben geen artiest, maar ik kreeg wel meteen de ingeving van een sprookje. En ik wil het gerust met jullie delen.

Het verhaaltje gaat over een goede koningin die een volle zak geluk uitstrooit over de mensen. Sommigen krijgen er wat meer van dan anderen, maar toch, er is geluk. Maar de mensen hebben weinig oog voor die gelukszaadjes. Hun blik gaat naar datgene wat nog meer geluk in de weg staat, en zo verwaarlozen ze de kleine plantjes van geluk die stilaan sterven.

Een minder lieve koningin ziet het gebeuren en ze ziet haar kansen om een zak ongenoegen over de mensen te strooien, en de mensen worden kritisch, ontevreden, belerend en opstandig.

De goede koningin zit met de handen in het haar en ze piekert zich suf over hoe ze dit moet gaan oplossen. En plots krijgt ze een ingeving. Ze schudt een zak met virussen uit over de mensheid. Ze wil hen niet schaden, maar het is haar enige wapen om weer saamhorigheid te kweken, om mensen behulpzaam en zorgend te maken voor elkaar. En vooral ook om weer aandacht te krijgen voor die kleine plantjes van geluk.

Laat ons weer het goede vinden bij elkaar en voor elkaar.

Tot blogs!