Hoe vaak heb ik er niet naar uitgekeken om weer eens een weekje naar Tenerife te gaan uitblazen en het dolle leven achter ons te laten… Eindelijk enkele dagen niets doen, het leven aan ons laten voorbij gaan, boekje lezen, luieren in de zon, restaurantje doen en proeven van de plaatselijke lekkere dingen.

Over twee weken gaat ons vliegtuig. Zonder ons, zo hebben we besloten. Het wordt ‘dolce far niente’ thuis. Met of zonder zon, dat zullen de weergoden beslissen.
Och, we zijn flexibel. Ik kan nog altijd een beetje bruin op mijn smoel smeren en doen alsof ik bruingebrand door het leven ga. Hoewel, hier komt geen kat over de vloer, ik kan er net zo goed als een plattekaas bij lopen.

Eerlijk, ik laat het ook wel een beetje hangen nu het hier zo stillekes is. Ik ben vandaag pas tegen de middag in mijn kleren gestapt. Ik moest toch nergens voor buiten en bezoek komt er niet. Mijn oudste zoon neemt verlof om de kindjes op te vangen, dus die zie ik voorlopig ook niet meer, en ons vader mag geen bezoek meer ontvangen, al gaat het niet zo goed met hem.

Het leven lijkt plots een beetje te vertragen. Is dat niet wat we met zijn allen zo broodnodig hadden: een beetje rustiger aan doen? Of eindelijk eens de dingen doen die we al zolang wilden doen maar geen tijd? Loopt gij ook al jaren met zo een lijstje in uwe kop?

Ik ben al twee jaar bezig mijn memoires aan het schrijven. Manlief, ge wilt niet weten wat dit leven mij allemaal aan avonturen heeft opgeleverd. Ik ga later in de hemel nogal wat te vertellen hebben aan al die engelen of duivelkes, al naargelang waar ik terecht kom.

Het doet er mij aan denken dat ik dus ook nog dringend een verzoek naar hierboven moet zenden om mij nog geen corona op te solferen want mijn boek is nog niet af. Ik weet het, dat is iets wat ik nog niet meegemaakt heb en voor de rest welhaast alle zottigheid en narigheid die een mens kan beleven, maar voorlopig zou ik willen vragen om efkes te passen.

En ik heb hier nog een hele ris foto’s liggen van vrienden en kennissen aan wie ik beloofde om hun portret te schilderen. Ik doe het graag maar de tijd ontbrak me vaak. En eerlijk, de ene zijn bakkes is gemakkelijker dan de andere. En soms is er een foto waar beiden van een koppel op staan, en dan is die ene wel snel afgewerkt, maar dan blijkt vervolgens dat die andere zijn neus niet mee wil, of ik heb zijn ogen een beetje te scheef gezet. Zeg nu zelf, daar haalt ge geen eer van.

Maar beloofd, wie van zichzelf weet dat hier al jaren een foto ligt te wachten, die krijgt binnenkort een steriel bezoek. De bel zal gaan en niemand zal voor de deur staan, maar er zal daar wel een pakketje voor de deur liggen. Niet bang zijn, ’t is geen bombrief. Al kunt ge natuurlijk wel schrikken van het resultaat als ge dat pakske openmaakt.

Alhoewel, het heeft zijn voordelen dat ge zo lang hebt moeten wachten. Na al die jaren hebt ge al een verzameling rimpels bijeen gespaard en die zullen er niet opstaan.
En ik ga zaaien in mijn serre. Probleem is dat het voor vele dingen nog een beetje te vroeg is. Of zal ik de hele bende dan maar in mijn living zetten? Plek zat en niemand die er om maalt.

Ik heb hier ook nog een verzameling papier van een meter hoog liggen dat ik wil gebruiken om een vervolg te schrijven op het boek dat volgende maand zal gepubliceerd worden. Haha, dat is nieuws, hé. Ik kom later nog wel met een beetje meer uitleg. We hadden toch afgesproken dat we het leven nu een beetje gaan vertragen, dus dat past in het plaatje.

En een paar jaren terug heb ik een piano aangeschaft en ben ik me gaan toeleggen op vrolijk getokkel, maar ook daar was te weinig tijd voor. Ge moogt er u aan verwachten dat ik u een concert ga geven als die hele vlaag gepasseerd is. Mondmaskers zullen niet meer nodig zijn, maar oordopkes zijn misschien wel aangewezen.

Ge ziet dat hier nog zo direct geen verveling zal toeslaan, en ik geloof zelfs dat er meer dan tijd zal zijn om het allemaal gedaan te krijgen want we gaan nog niet zo meteen terug aan het knuffelen.
Maar laat ons optimistisch blijven: we nemen afstand om weer dichter bij elkaar te komen!
Tot blogs!