Als het leven je voor de wind gaat, wanneer je kalm en tevreden bent, dan heb je vanzelfsprekend niet de neiging om snel uit te barsten wanneer er een akkefietje mis gaat. Maar wanneer er een heleboel akkefietjes zich opstapelen, dan zit het anders.
Stel, je hebt ’s ochtends de post opengemaakt en je merkt dat er een boete bij zit voor te snel rijden. Vervolgens ga je naar je werk en zegt je baas dat de strategie is veranderd en dat je die hele klus die eindelijk af was weer van voor af aan mag herbeginnen. ’s Middags dringt het tot je door dat je vergeten bent om boterhammen mee te nemen, dus maar snel naar de broodjeszaak waar een hele lange rij staat waardoor je riskeert om te laat weer op het werk te zijn. En omdat je dat broodje te snel naar binnen hebt gewerkt krijg je een zeurende pijn aan je maag die de ganse namiddag aanhoudt. Bij het naar huis rijden is er een ongeluk gebeurd en sta je een half uur in de file waardoor je flink onder je voeten krijgt in de kribbe omdat ze daar door jouw schuld overuren moesten maken. Dan kom je thuis en dan zie je dat manlief zijn krant zit te lezen en je zoon net een broodje smos heeft gemaakt waardoor de hele keuken smos is geworden. En dat terwijl er nog avondeten moet gekookt worden.
EN DAN BARST DE BOM!
Je kan je daar allerlei scenario’s bij inbeelden. Dat hoef ik niet in je plaats te doen. Misschien herken je het allemaal zelf wel.
Je woede op dat moment is eigenlijk niets anders dan onbewuste vreugde omdat je eindelijk een mogelijkheid hebt gevonden om je rotgevoel bot te vieren. Om eens eindelijk de emmer leeg te maken. Je wil het kwijt. En je hebt gelukkig een situatie, een reden en een slachtoffer gevonden. Eureka!
Hoe kan je dit voorkomen?
Heel eenvoudig door je emmer niet vol te laten lopen.
Bij de bekeuring is het een kwestie van te relativeren, er vrede mee nemen en jezelf een domkop noemen. En vervolgens het voornemen maken om wat minder snel te rijden. En daarmee is de kous af.
Tegen je baas zeg je dat je best wel opnieuw wil beginnen, maar dat het langer zal duren dan de eerste keer. Of je vraagt of iemand anders de klus kan klaren.
De files: beschouw ze als verplichte pauze. Even lekker niets doen en wegdromen, of plannen maken voor volgende vakantie. Je kan er toch niets aan veranderen, waarom je dan druk maken?
Te laat op het werk? Ach wat, ik denk niet ze je daarom zullen ontslaan. Trekken ze een vies gezicht? Hun probleem.
Thuis komen en dingen zien die je liever niet ziet? Zeg gewoon dat je het niet fijn vindt en maak afspraken voor de volgende keer.
Het is belangrijk om voldoende assertief te zijn en om te relativeren. Soms komen er ongelukken van. Soms loopt het helemaal uit de hand.
Ik denk dat het hele verhaal van terrorisme tot bovenstaande te herleiden is. Mensen lopen gefrustreerd omdat ze geen job vinden, omdat ze geld tekort hebben, omdat ze slecht behandeld worden door politie of andere instanties. Het stapelt en het stapelt. En ze vinden mekaar in hun boosheid en hun frustratie en wakkeren het nog meer aan.
Vervolgens krijgen ze een situatie, een reden en een slachtoffer op een presenteerblaadje: het geloof!
Want het geloof zegt dat je al die losbandige schepsels van de kaart mag vegen en dat je er nog zal om beloond worden ook.
Is er een oplossing? Waarschijnlijk wel, maar er zal nog een flinke mentaliteitsverandering nodig zijn om alle culturen in vrede met elkaar te laten leven. Of misschien moeten we toch maar iedereen op zijn eigen plekje laten zijn wie hij is, zonder vermenging van rassen en culturen?
Wanneer een conflict op het werk of elders is geëscaleerd, dan valt er ook niets anders te doen dan mensen uit elkaar te halen.
Maar dat is een naïeve gedachte. Ik weet het wel. En waarschijnlijk klinkt het te onvriendelijk, hoewel ik met gelijk wie kan opschieten, zolang mensen zich maar gedragen. Het maakt niet uit of dat een Belg of een ander is.