Het is niet iedereen gegeven om gepast te reageren op het verdriet, de tegenslag of de problemen van anderen. Sommigen vermijden het, anderen hebben soms lompe uitlatingen die zeker niet altijd slecht bedoeld zijn, en er zijn ook mensen die het helemaal in de andere richting gaan aanpakken: ze nemen de droefheid of de problemen over.

Inleving is een van de mooiste eigenschappen van de mens, en het zou fantastisch zijn mocht dit ooit eens een vak worden op school, of mochten we daar tenminste als ouders meer aandacht aan schenken in de opvoeding van onze kinderen. Wat zou de wereld er anders uit zien!

Inleving betekent dat je je best doet om te begrijpen wat iemand doormaakt, om te weten hoe het voelt wat die ander voelt. Even in de stoel van de ander gaan zitten om te kijken hoe het er daar uit ziet. Maar inleven is iets anders dan doorschieten in medeleven. Het is niet de bedoeling dat je daadwerkelijk de pijn van de ander gaat voelen, dat je mee in de dieperik duikt, mee verdrinkt in het verdriet van de ander. Hoe zou je dan nog kunnen helpen? Dan zit je toch gewoon met twee te huilen en te vechten tegen het slechte gevoel?

Tracht een verschil te maken tussen enerzijds WETEN wat de ander voelt en het dus ook begrijpen, en anderzijds VOELEN wat de ander voelt. Het tweede is een stap te ver.

Hou je hoofd erbij. Begrijp het, maar het probleem is niet van jou. Maak het je niet eigen.

Bovendien zijn er ook velen onder ons die zich steeds geroepen voelen om de taak van redder op zich te nemen. Ze zoeken meteen allerhande oplossingen en ze gaan zelf de handen uit de mouwen steken om de zaken weer op de rails te krijgen.

Dat is niet zo een goed idee. Ten eerste kom je dan zelf met een heleboel werk en kopzorgen te zitten, waar je dan zelf weer door over je toeren kan raken, en ten tweede maak je daardoor de ander afhankelijk van jou.

Stel je voor dat je voor je kind altijd zijn veters knoopt omdat je denkt dat die anders zullen loskomen en hij erover zou kunnen vallen. Als je dat blijft doen, dan kan je kind op zijn dertigste nog altijd geen veters knopen. Dat is hetzelfde met problemen van anderen. Als je ze in de ander zijn plaats blijft oplossen, dan zal het die ander nooit lukken om ooit eens zelf de koe bij de horens te vatten. Laat los en geef de ander de kans om zich te ontwikkelen, om sterker te worden door wat hij/zij meemaakt en te leren ermee om te gaan.

Moet je de ander dan maar gewoon in de miserie laten zitten? Neen. Begin met je begrip te verwoorden. Dat is al heel wat.  Het lucht op wanneer er iemand om je heen is die snapt wat je doormaakt.

En in plaats van zelf met oplossingen te komen aandraven, vraag de ander aan welke mogelijkheden hij of zij al zelf heeft gedacht. Denk mee, stel vragen. Dat zet mensen op gang om de juiste richting te vinden.

En je geeft de ander bovendien de kans om achteraf fier te zijn over zichzelf dat hij/zij de berg is over geraakt. Dat is zoveel meer waard dan dat iemand moet zeggen: ‘zelf zou ik het nooit gekund hebben’.

Weet dat de beste hulp die je kan bieden niet de grootste inspanningen vraagt!