Voor velen onder ons zijn Kerstavond en/of Kerstdag leuke momenten onder familie, samen bij de kerstboom, lekker eten en kadootjes uitwisselen. Zo lijkt het te moeten zijn, en daar doen we allen ons uiterste best voor. En heel vaak lukt dat ook.

Maar er zijn ook heel wat mensen die Kerstmis een opdracht vinden.  En eigenlijk geldt wel hetzelfde voor Nieuwjaar. ‘Weeral met die lastige tante Bet of nonkel Frans rond de tafel’, of ‘Ben benieuwd of ze weer commentaar hebben op….’ of vul zelf maar in. Niet iedereen kijkt ernaar uit om met zijn familie rond dezelfde tafel te moeten zitten.

En er zijn – meestal wel – de moeders die het zweet in de schoenen hebben staan wanneer ze een ganse dag achter het fornuis hebben gestaan, die zich zorgen maken of de gasten het eten wel lekker vinden, en of iedereen zich wel zal gedragen en of ze zullen blij zijn met de geschenkjes.

En ik zal in alle eerlijkheid toegeven dat wij ook een aantal jaren de feestdagen zijn ontvlucht door warmere oorden op te zoeken. Het perfecte excuus om niet te moeten meedraaien in de mallemolen van de eindejaarsfeesten.

Maar tijden veranderen en ik vind het nu wel heerlijk om met kinderen en kleinkinderen een heel ontspannen en eenvoudig samenzijn te organiseren. Een mens mag van gedacht veranderen.

Toch gaan mijn gedachten elk jaar uit naar die andere mensen. De man of vrouw die een traan wegpinkt wanneer hij of zij alleen aan tafel zit het overschotje spaghetti op te eten van gisteren; naar de vluchtelingen die hun schaars onderkomen niet kunnen warmen, naar de jonge moeders wiens baby’s niet willen ophouden met huilen, naar degene die treurt omdat zijn dierbare er dit jaar niet meer bij is, naar degenen die moeten werken terwijl hun familie gezellig tafelt, naar degene die vecht tegen alle drank die op tafel komt en waar anderen zo van genieten.

Ik denk ook dat er veel eindejaarsleed zou verholpen kunnen worden wanneer we ten volle onszelf durven zijn, wanneer we geen slaaf meer zijn van ‘het hoort toch zo’ of ‘het kan niet anders’, wanneer we gewoon durven zeggen dat we dit jaar een keertje overslagen met heel veel dank aan degenen die ons uitnodigen en ‘no hard feelings’, maar toch liever niet, of wanneer we tegen tante Bet of nonkel Frans zeggen dat we het vanavond graag vredig houden.

En dat er ook veel eindejaarsleed zou verholpen worden als we onszelf de zwartgalligheid ontnemen van die dagen. We MOETEN niet per se samen zijn. Alleen is ook best leuk. Gewoon lekker onderuit zakken in de zetel. Stoof een lekker potje voor jezelf en verwen je zelf. Daar is niets mis mee.

En laten we nu eens met zijn allen ook durven zeggen: ‘wij hebben niets voorzien voor Nieuwjaar; we zitten alleen en dat vinden we eigenlijk niet zo leuk’. Wedden dat je gelijkgezinden vindt die blij zijn met gezelschap? Je zou versteld staan van de mensen die er niet meer durven voor uit komen dat ze geen flashy feest vieren. Wat zijn wij soms toch oenen, niet? En waarom?

Lieve lezer, ik wens jou een heerlijke Kerst en Nieuwjaar toe, helemaal op maat van hoe jij dat wil beleven.