Ik kreeg vandaag een mail van iemand die er helemaal onderdoor ging omdat ze een nieuwe verantwoordelijke had gekregen die blijkbaar niet veel kaas had gegeten van motiverend leiderschap. De nieuwe bazin vond het nodig om zonder overleg een heleboel te veranderen, en dat had nogal wat impact op de mensen, ook op hun werkuren en dus ook op hun privé leven.

De persoon die me mailde is echter niet iemand die haar mond niet durft roeren. Ze is best wel in staat om te zeggen waar ze niet meer akkoord gaat.

Hoe komt het dan dat ze er toch nog onderdoor gaat?

Zoals velen onder ons is zij iemand die wel blaft, maar niet bijt. We maken van onze neus, we zeuren of we zagen, maar als puntje bij paaltje komt, dan doen we toch maar braaf wat van ons wordt geëist.

Vrouwen zagen tegen hun man dat ze het beu zijn om zijn rommel op te ruimen, maar terwijl blijven ze wel de jassen weghangen, de spullen wegleggen, de hemden weer goed leggen…

Mensen die te veel werk op hun bord krijgen zagen tegen hun bazen dat ze te veel werk hebben, maar tegelijk blijven ze overuren doen of nemen ze werk mee naar huis om het toch maar gedaan te krijgen.

We blaffen, maar we bijten niet.

Als je de moeite doet om te zagen of om je mond te roeren, zet dan nog een stapje bij en onderneem ook actie. Laat dat overwerk liggen. Het is het probleem van je baas dat er te weinig personeel is, en niet het jouwe.

Laat de rommel van je man liggen of drop het in een wasmand die hij dan zelf maar moet uitzoeken als hij iets nodig heeft.

En weiger mee te gaan in veranderingen waar je ziek van wordt. Eis overleg en hou je been stijf. Niemand mag de speelbal zijn van een medemens, ook al is dat een baas of iemand die je graag ziet. Als mens zijn we gelijk en is het maar normaal dat we praten met elkaar en tot consensus kunnen komen.

Lukt het nog niet na al deze inspanningen? Inpakken en wegwezen!