Wanneer we klein zijn, dan zijn het onze ouders die het luisterend oor zijn wanneer we conflicten hebben met onze vriendjes of broers of zussen. Maar wanneer we ouder zijn gebeurt het wel eens vaker dat onze ouders ons vragen om een schouder te bieden bij hun problemen. Dat is niet abnormaal, aangezien kinderen zijn uitgegroeid tot volwassen mensen die kunnen meedenken.

Maar soms gaat het een brug te ver.

Vooral wanneer je bij elk bezoek door een van je ouders als praatpaal wordt gebruikt voor de conflicten die ze hebben met elkaar. Daar zit een lelijk addertje onder het gras. Immers, als een van je ouders bij jou komt klagen over haar/zijn partner dan houdt dat impliciet in dat hij of zij verwacht dat je voor de klager partij zal kiezen. Of nog erger: dat je zal tussenkomen en je zegje doen tegen die andere ouder.

Laat je niet vangen! Het is niet aan jou om de relatieproblemen van je ouders op te lossen. Als zij problemen hebben, dan zijn ze oud en wijs genoeg om daar zelf uit te komen, en jij bent de laatste persoon op de hele wereld die ze hiervoor moeten aanspreken. En stel dat het echt niet lukt met hun twee, dan kunnen ze hiervoor begeleiding vragen aan een relatietherapeut, ofwel kunnen ze beslissen om hun wegen te laten scheiden.

Moeten we dan onze ouders laten stikken? Neen, natuurlijk niet. Maar trap niet in de valkuil om partij te kiezen, want meestal hoor je maar een kant van het verhaal. En vaak gaat het vooral over het vragen naar aandacht en eigen gelijk.

Zeg aan de klagende ouder dat je begrip hebt voor zijn of haar problemen maar dat hij of zij deze zelf moet uitpraten en dat jij dat niet in zijn of haar plaats kan doen. Geef aan dat je altijd klaar staat om praktische steun te bieden als die nodig is, maar druk hen op het hart dat je niet als bemiddelaar zal optreden.

En vooral dat: zeg dat je op bezoek komt voor de gezelligheid en dat je hoopt dat de problemen snel van de baan zijn zodat het weer leuk wordt om hen te bezoeken.