Ik wilde het eigenlijk helemaal niet hebben over de gebeurtenissen van de afgelopen dagen, gewoon omdat er al genoeg om te doen is.
Maar ik wil wel graag de link leggen naar ons eigen dagelijks bestaan. En ik hoop dat dit kleine deeltje ook mogelijk kan bijdragen tot het grotere geheel.
Wij krijgen het wel allemaal ooit eens aan de stok met iemand die heel dicht bij ons staat: een partner, een kind, een ouder, een zus of broer, een vriend of vriendin. We zijn het niet eens met wat zij zeggen, wat ze doen of deden, wat ze denken of waar ze voor staan. Of we hebben zelf een voorstel en daar willen zij niet in meegaan, en je snapt niet waarom ze zo dwars liggen.
Het eerste en ergste probleem in deze situatie is dat we ons laten leiden door onze emotie. We worden boos, of we voelen ons verdrietig. We voelen ons onbegrepen of miskend. En in dit geval is emotie een heel raar beestje. Het neemt ons bij de hand en brengt ons in straatjes waar we eigenlijk niet willen belanden.
Onze emotie begint onze gedachten te beheersen. We gaan bij dat ene voorval dingen betrekken die er helemaal niets mee te maken hebben. We maken het gebeurde of het gezegde veel groter dan het is. Soms voeren we zelfs hele conversaties in ons hoofd. En het laat je niet los. Het blijft malen en malen… En zonder dat we het zelf beseffen zijn we helemaal opgeblazen, zijn we zo vol van adrenaline, boosheid en slecht gevoel dat we het op een of andere manier kwijt moeten.
En dan barst de bom. Dan gaan we die ene, die we anders zo graag om ons heen hebben, eens de volle lading geven. Dan werpen we er alle rotzooi uit die zich in ons hoofd heeft ontwikkeld en waarvan we denken dat het waarheid is. Maar in werkelijkheid is het alleen maar opgeklopte boosheid.
Die lading negativiteit komt bij de ander heel hard aan. Immers, hij of zij heeft niet die voorbereidende gedachten gehad zoals jij. En bovendien is die lading verre van een weergave van de realiteit. Maar dat zie je zelf niet zo zuiver.
En dan is er de oorlog. Die oorlog die kan verschillen van persoon tot persoon en van situatie tot situatie. Soms zal er een lange stilte komen na de storm, soms zullen er misschien borden sneuvelen, soms zal er gedreigd worden of soms zullen er nog meer kwetsende woorden vallen.
En het vraagt weer handenvol energie om tot jezelf te komen. Dat lukt wel, want na de ontlading zie je zelf wel dat het niet helemaal overeenstemde met wat echt is gebeurd. Maar zonde toch van al die emotie, al dat verdriet; zonde van de goede verstandhouding.
Als we willen dat alle terreur uit de wereld verdwijnt, laat ons dan beginnen in ons eigen kleine wereldje. Laat elk van ons als individu proberen om de zaken in een breder perspectief te plaatsen, om de onvolmaaktheid van de anderen en van de wereld om ons heen te relativeren en te accepteren. Laat ons proberen om te luisteren naar de ander, laat ons proberen om te begrijpen waarom mensen doen wat ze doen, waarom mensen voelen wat ze voelen. En laat ons vooral respectvol omgaan met iedereen.
Voel de rust in je eigen hart en kijk vol interesse naar de wereld om je heen. Je zal zien dat er een rijkdom aan verscheidenheid voor je ogen verschijnt. En het leuke is dat je zelf zoveel leert wanneer je je naar buiten richt in alle openheid.
Voel de vrede in jezelf en anderen zullen die ook voelen.
Heel mooi geschreven! ?
Ik heb zo een tafereel voor ogen wat zich vorige week afspeelde in eigen woonkamer.
Een zonnige dag, goedgeluimde moeder die met plezier en volle kracht de aardappelpuree aan het bewerken was tot een luchtige massa.
Vader was avondshift aan het doen.
Jongens aan tafel! Ik wou genieten van een gezellig avondmaal. Ik was om mijn kom met gemengde sla. Bij de jeugd is er altijd wel iemand die iets niet lust. In nood moeten die dan maar tevreden zijn met een pot appelmoes. Er stond tenslotte toch sla op het menu. Ik hoorde vanuit de kelder een tumult van jewelste . Twee van de drie waren elkaar aan het uitkafferen. Ik riep nog ,RUSTIG JONGENS’. Toen ik boven kwam was ik getuige van een woede aanval. Ik zag de puree in het rondvliegen. Broer had de pot appelmoes bijna allemaal op zijn bord gekapt … Egoïst !! Stomme Kleinen!
Eentje was door het rood aan het gaan door de uitdaging van broerlief. Hij gooide heel hard met een pollepel vol puree om broer te treffen. Ik had de was geplooid. Wel ik kan u zeggen … Het zat overal.. Op de kasten, in toetjes op de beauvoorde muur. Tussen de was… Ik kon alleen maar roepen stop!! Ik dacht dat raam van mijn oud kastje gaat nu aan het diggelen. Ze liepen dan nog eens met volle kracht achter elkaar.
Ik heb het deze keer als observator beleefd. Heb een rondje rond het huis gewandeld en ben hen daarna gaan halen om het op te kuisen.
Uiteindelijk is een ander daar opnieuw de dupe van. Ik kon er ten slotte niets aan doen
en deelde zelf bijna in de klappen.
Zo zie je maar , de ene dag kunnen ze elkaar niet missen en de andere dag zouden ze ongelukken doen door impulsief gedrag! Die pollepel had zijn doel niet gemist … De volgende morgen kleurde broer zijn dij blauw.
In ieder mens schuilt er een oerinstinct…..
Kom jongens en dit is nog maar voor een domme pot appelmoes, terwijl er nog in de kelder stonden.
Wij mensen, zijn bij erge boosheid tot veel in staat….
Wat als ze verliefd worden op hetzelfde meisje?
Wat mooi dat je dit onmiddellijk omzet naar een voorbeeld! Dank je wel daarvoor. En ik wens je veel rust en stalen zenuwen toe met die kroost van je. Alleszins goed aangepakt, denk ik: zelf opruimen die troep!