Wanneer een kind voor het eerst een groot beest op vier poten ziet, hijgend en scherpe witte tanden, dan is de kans groot dat het zich bang achter de rokken van mama verbergt.
En wanneer mama dan sussend zegt: ‘Het is OK, dat is gewoon een hond’, dan ebt de schrik weg bij het kind, want het logge ding heeft een naam en mama blijkt het te kennen.
Datzelfde fenomeen krijgen we wanneer we ziek zijn en niet weten wat er scheelt. Tot de dokter ons zegt wat het is. Hij plakt er een naam op en we voelen ons al meteen een heel stuk beter. Of tenminste toch gerustgesteld.
Tot dusver niets aan de hand. Het is een normale reactie die ons helpt in ons dagelijks bestaan.
Maar waar het naar mijn gevoel mis gaat is wanneer we die geruststellende namen gaan gebruiken om ons bij de feiten neer te leggen. En nog erger wordt het wanneer we menen dat we er niets kunnen aan doen en dat de wereld rondom ons zich maar moet aanpassen.
Ik ben er mij van bewust dat ik met deze blog op tenen ga trappen, maar ik hoop evenzeer dat er voor sommige mensen ook een lichtje gaat branden.
Neem nu het fenomeen van ADHD. In vroegere tijden was hiervan geen sprake. Toen had je gewoon lastige kinderen. Of er was geen sprake van Obesitas. Het waren gewoon dikkerds die te veel of te vet aten. Roken was geen verslaving. Iemand rookte gewoon te veel en had geen karakter om te stoppen. CVS was gewoon luiheid en hoogsensitief was niet anders dan iemand met lange tenen of veel te gevoelig, of zelfs onevenwichtig.
En ik zie in die documentaires over de concentratiekampen nooit dikke mensen lopen. Waar zaten toen die mensen met een foute schildklier? En er waren wel deugnieten maar de strenge meesters van toen zorgden er wel voor dat er orde heerste.
En je hoort mij niet zeggen dat Hoogsensitief of ADHD of CVS niet bestaan. Maar als ik iemand hoor jammeren: ‘mijn baas was hard tegen mij, en hij weet nochtans dat ik hoogsensitief ben’, dan krijg ik kippenvel want dan meen ik iemand voor me te hebben die mij zegt: ‘de wereld moet zich aanpassen aan mijn persoontje, want zelf kan ik er niets aan doen.’ En dus blijven ze staan waar ze staan, hullen zich in hun ziekte en plakken zichzelf het etiket goed zichtbaar op.
En dat geldt ook voor ouders die ervan uit gaan dat iedereen zich in het restaurant maar verdraagzaam moet opstellen omdat hun kind ADHD heeft. Het enige wat ze als hun aandeel opnemen is medicatie toedienen. Niet goed bezig.
Je hoort mij niet zeggen dat we terug moeten naar strenge meesters en al zeker niet naar concentratiekampen. Maar ik ben er wel van overtuigd dat we mensen met dergelijke symptomen moeten leren om inzichten te krijgen in hun gedrag en hen helpen om er zoveel mogelijk verandering in te brengen. Op die manier maak je sterkere mensen, socialere mensen, die in staat zijn om hun mannetje te staan in deze maatschappij.
En dat iemand met ADHD geen stil doetje zal worden, dat lijkt me logisch. Volmaaktheid is niet van deze wereld, en iedereen heeft recht op zijn eigen kleine kantjes. Maar maak van jezelf of van je kind geen slachtoffer, want zo blijf iemand afhankelijk van anderen, nooit in staat om zijn of haar leven zelf in handen te nemen.
En stop met de pharma te sponsoren als het niet echt nodig is. Het is niet goed voor je gezondheid.
Deze tekst heeft mij aan het denken gezet… leuk om eens over te praten want in woorden op papier (op het scherm) ben ik niet zo goed.
hmmmzzz…
ik snap wel wat je bedoelt en waar je heen wil, maar weet niet goed wat ik moet denken bij jouw tekst annie, het voelt nogal kort door de bocht, ik mis wat, mssn wat diepte, ofzo…? in elk geval voer voor discussie ^^
Als je tips hebt om ‘dieper’ te gaan, dan zijn die heel welkom, Elke. In dit verhaal was het enkel de bedoeling om mensen aan te zetten contact te blijven houden met de buitenwereld en zich niet in te graven met gelijk welke emoties.
Er zitten heel wat waarheden in dit verslagje…
Maar hebben we niet allemaal wel ‘IETS’.
Indien al die termen winkeltjes waren, dan heb ik de indruk dat we er allemaal wel eens gewinkeld hebben .
En wat die schenen betreft: ik draag tegenwoordig scheenbeschermers!?
O Inge, ik denk niet dat er met deze blog tegen jouw schenen wordt gestampt. En ik geef je helemaal gelijk dat we met z’n allen duchtig ‘winkelen’. Ik ben de eerste om Mea Culpa te slaan, want ik besef heel goed dat bijvoorbeeld mijn sigaret maar een minimum verslaving is en een maximum aan gemis van doorzettingsvermogen 🙂
Ik vind het steeds heerlijk om je verslagjes te lezen…ook je reacties achteraf..
Blijven doen!
Dank je wel Inge! Ik zal mijn best doen….zolang de voorraad inspiratie strekt….
k ben het heel erg met je eens, Annie. En ik kan over de materie meespreken, wij hebben een zoon met ADHD. Hij neemt medicatie sinds zijn 7e maar het is altijd een samenspel van factoren. Medicatie is een hulpmiddel, een kapstok waardoor zijn leven een beetje minder chaotisch wordt.
Maar dat is slechts een beginnende stap. Regelmaat, orde in de chaos en veel begrip voor een andere persoonlijkheid. En ook in staat zijn positieve eigenschappen te zien want die zijn ook aan ADHD verbonden.
Ooit zei hij dat hij ‘zijn ADHD’ niet zou willen missen. Ondanks de typische eigenschappen van wanorde, gebrek aan concentratie en grote energie, staat hij vrolijk, zorgeloos gelukkig in het leven.
En dan denk ik dat we hem voldoende kapstokken hebben gegeven om zijn verder te kunnen. Maar het grootste werkmiddel is liefde en begrip voor ‘het andere’, niet lastig of moeilijk. Alles er op en er aan!
Heel goed gezien, Annie. De schenen waar je eventueel tegen schopt genezen wel. Iets gelijkaardigs merk je met -isten. -Isten worden in een vakje gestopt of kruipen er soms graag zelf in. Dat is makkelijk en voor iedereen duidelijk. De -ist wordt dan geacht de voor de groep gangbare regels te volgen. De regels worden gemaakt door opper-isten. Het is me nooit duidelijk geworden of dat ook mensen zijn of als er ististen zijn de de -ismes bepalen. Het gekke is dat ronduit weigeren om een -ist te zijn je van een -isme kan afhelpen.
Ivm hoogsensiviteit: vroeger noemde dat ook romantisch, gevoelig, dromerig, weekhartig, … Geef toe: de term hoogsensitief klinkt toch stukken beter.
Johan, maak eens een blog over de -isten en -ismes. Lijkt me bijzonder leuk en interessant!
Haha, Johan,je verslagje heb ik meer dan ėėn keer moeten lezen vooraleer het helemaal te vatten.
De vraag is__ligt da nu aan U of aan MIJ?
Of zij we gewoon ‘ANDERS’ dan de rest ?
alweer geweldig! johan!
^^