Het wordt zo stilaan tijd dat ik ga afsluiten, want ze beginnen hier met zijn allen aan mijn staart en aan mijn oren te trekken omdat ze vinden dat het lang genoeg heeft geduurd dat ik de luierik uithang. Ik moet hier blijkbaar taken gaan opnemen.

Ik werp dus nog een laatste blik op mijn heerlijke aardse bestaan dat nu achter mij ligt, en ik neem de mooie herinneringen mee in mijn zielke. Want uiteindelijk is dat alles wat je kan meenemen als je ginder vertrekt: de liefde die je hebt gegeven en gekregen, de warme vriendschap en de energie die je kreeg wanneer je goede dingen deed voor anderen.

Ook al zou je het op het eerste zicht niet zo denken, toch heb ik dingen aan mensen kunnen leren, zij het soms ook wel eens onrechtstreeks. Ik leg het uit.

Mijn bazinneke, die had mensen in begeleiding die wat ‘strop’ zaten in hun leven, en dan hielp ze hen om de doorgang weer vrij te krijgen zodat ze hun dagen weer normaal konden verder zetten.

En dan kwam ik heel vaak ter spraken omdat het blijkbaar gemakkelijk is om van honden iets te leren dat voor mensen ook van toepassing is.

Bijvoorbeeld, wanneer een mama er moeite mee had dat oma haar kinderen altijd zo verwende. Dat is een gemakkelijke. Daar moest mijn bazinneke alleen maar vertellen dat kinderen minstens even slim zijn als honden, en dat honden heel goed weten in welk huis ze in de zetel mogen, bij welke mensen ze een hapje van tafel krijgen, enz. Dus kinderen weten maar al te best welke regels in welk huis gelden, en daar hoeft men zich verder niet te veel zorgen over te maken.

En hetzelfde als het over opvoeding gaat. Het toverwoord is daar ‘consistentie’. Kinderen zijn net als honden experts in het doordrammen. Ze blijven zagen tot ze hun goesting krijgen.

Als een hond bedelt aan tafel en je zegt hem tien keer dat hij moet ophouden, maar de elfde keer geef je hem een stukje om er vanaf te zijn, dan heb je hem geleerd dat hij vooral moet volhouden want dat er uiteindelijk wel een brokje van tafel valt. Met kinderen is dat juist hetzelfde.

Enfin, dat zijn dus de dingetjes die ik hier allemaal in mijn rugzak heb steken. Net zoals die momenten dat ik trouw mijn bazinneke bleef gezelschap houden wanneer ze in de tuin aan het werken was, of wanneer ze eens een dutje deed. Dan zou ik nooit aangedrongen hebben dat het al vier uur was en etenstijd voor mij. Dan bleef ik geduldig wachten.

En ik neem de blije herinneringen mee aan mijn uurtjes dat ik aan de poort de wereld lag te aanschouwen en van lieve voorbijgangers een aai over mijn bol kreeg, of soms zelfs een koekje van de man in de straat die altijd met zijn leuke zwarte hond voorbij kwam.

En de fijne momenten dat mijn bazinneke thuis kwam na het winkelen. Ik rook heel goed naar welke winkel ze was geweest. En als ze iets mee had uit de dierenwinkel, dan was het kot te klein, want dan wilde ik wel graag iets lekkers uit die zak.

En ik neem de dankbaarheid mee voor de goede zorgen, zoals toen mijn bazinneke mijn bloedend pootje heeft verzorgd wanneer ik in dat glas was getrapt bij het dollen op onze wandeling. Stomme mensen die glasscherven laten liggen, maar ja, er moeten er van soorten zijn, net als honden.

Zo, lieve mensen allemaal, bedankt dat jullie naar mijn verhaal hebben willen luisteren. Zoals je nu weet wat ik een gelukkig beest en was mijn bazinneke gelukkig met mij. En als ze ooit de reis naar hier maakt, dan zal ik op haar wachten aan de poort en haar de weg tonen.

Het gaat jullie goed, daar beneden, en zorg goed voor elkander!

EINDE