Ik had het de laatste keer over het feit dat ik zo goed ben gesoigneerd tijdens mijn leven. Ik kan daar het een en het ander van vertellen dat uw oren ervan tuuten.
Het wandelen, daar heb ik het al over gehad. Maar aangezien dat zoveel wandelingen waren, zijn er ook evenveel verhalen. Ik zal u niet lastig vallen met alles wat ik heb beleefd, want dan zitten we hier volgend jaar nog. Maar ik pluk er hier en daar iets uit.
En het ‘pluk’ is hier ook van pas in een andere betekenis, namelijk in de betekenis van plukken haar.
Toen ik voor de eerste keer echt aan het ruien sloeg, dan dacht mijn bazinneke dat het niet slecht zou zijn dat ik eens een flinke douche zou krijgen. Ik was bovendien een hond die heel graag zwom. We moesten geen water voorbijkomen, of ik sprong erin. Nu en dan kwam ik daar dan ook eens stinkend uit. En het was wel prettig om iedereen te horen krijsen wanneer ik me zo eens afschudde en alle mensen rondom mij een gratis regenbui gaf.
Maar in de zee kregen ze mij niet in. Ik vond die golven vervaarlijke dingen waar je niet kon op rekenen. Ik troostte me op het strand met achter de meeuwen aan te lopen. Dat was ook prettig om zo’n hele zwermen de lucht in te jagen.
Enfin, ik dus voor de eerste keer onder de douche. Dat was nog eens een festijn! Lekker ingewreven worden met shampoo – speciaal voor honden, welteverstaan, want ik moest van die stinkende mensenzeep toch niet echt weten – en dan daarna heerlijk met die sproeier over mijn hele lijf. Alleen mijn kop moest ze droog houden, want dat vond ik niet prettig.
Vanaf die dag moesten ze tegen mij alleen maar het woord ‘douche’ uitspreken, en ik stond er al!
Behalve die ene keer dat ik bleef staan voor de douche en mijn bazinneke maar aandringen om er in te stappen. Maar ik wilde voor mijn kop niet in die douche. Ik dacht bij mezelf: ‘maar allez, mens, ziet ge dat dan niet?’, en ik maar wachten en kijken naar die douche. Tot ze het eindelijk door had. Ze was vergeten een badhanddoek op de bodem van de douche te leggen zodat ik niet zou uitglijden. En toen ze het eindelijk begrepen had, kon het feest weer doorgaan.
Maar ik had het dus over de eerste keer. En dan was ik eindelijk wat opgedroogd in de zon en gingen we wandelen. Toen we terugkeerden moest mijn bazinneke denken aan het sprookje van klein duimpje. Over de ganse weg waar we gegaan waren lagen mijn plukken haar te dansen in de wind. We zouden onze weg zeker niet kwijt geraken op die manier.
Er werd niet alleen voor mij gezorgd met wandelingen, maar soms moest ik mijn bazinneke wel eens een duwke in de goede richting geven.
Toen we pas verhuisd waren naar ons nieuwe huis, dan had mijn bazinneke haar bed beneden geïnstalleerd, en dat vond ik super, want ik legde me naast haar op de grond en je hoorde mij niet meer. Ik hield een oogje in het zeil.
Maar die bepaalde nacht dan moest ik echt actie ondernemen. Ik wekte mijn bazinneke door met mijn voorpoot aan haar voorpoot te trekken. Ze vond het niet zo direct plezant en dacht dat ik gewoon genoeg had van slapen. Maar ik was best nog wel moe hoor, daar ging het niet over. En ik maar aandringen en trekken aan haar, tot ze eindelijk rechtop ging zitten in bed, het toverknopje indrukte waarmee mensen het meteen dag kunnen maken of weer nacht, en naar me keek.
En dan moest ik mijn tweede stap in creatieve strategie naar boven halen om haar de dingen duidelijk te maken. Ik schudde met mijn kop zodat mijn oren op en neer flapten, en dat bleef ik zo lang mogelijk doen tot ze door had dat ze in mijn oren moest kijken.
En voilà: ze had direct gezien dat de boel daar ontstoken zat en heeft er dan meteen zal in gedaan. En zo konden we beiden rustig onze nacht verder zetten.
(wordt vervolgd….)