Deze ga je niet geloven als je hem leest…..

Net zoals men een brandoefening houdt voordat het echt eens te heet zou worden, zo heb ik vandaag mijn sanitaire oefening volbracht.

Hier komt het.

Zaterdag, voorlaatste dag voor mijn opname, word ik wakker met een flink opgezette keel. Verdorie, niet nu, denk ik, en het helpt al zeker niet aan mijn zenuwen die zo stilaan beginnen te gelijken op rekkertjes die te fel worden aangespannen.

Zondag kreeg ik een massa lieve berichtjes en telefoontjes die me een riem onder het hart bezorgden. ’t Was van doen en ze kwamen juist op tijd. En zo zag ik nog maar eens dat mijn echte vrienden hechte vrienden zijn. Die warme graag-zien-modus is wederkerig.

Maandagochtend. De zenuwen gieren – ondanks mezelf – door mijn lijf. Valies staat gereed. Eten is niet waard om aandacht te krijgen. En dan richting hotel Sint-Lucas. We kennen het daar gelijk onze broekzak.

De vrijdag ervoor hadden ze mij al opgebeld uit het ziekenhuis voor de laatste afspraken en geplogenheden. En op maandag – geloof het of niet – stonden ze me daar nog net niet op te wachten aan de deur. Dossier lag klaar, naam gekend, telefoontje naar de dienst om te zeggen dat ik me had aangemeld. Kamer was klaargemaakt. Amai mijne frak, dat is daar nogal een organisatie!

En dan de suprise: kamer met zicht op groen, en nog beter: ik krijg het bed aan het venster. De zon begint te schijnen als ze me ziet, en vice versa.

Er is al een kamergenote, maar het gordijntje is dicht en ik ga ervan uit dat ze gisteren onder het mes is geweest en daarom ligt te soezen. Ze is duidelijk nog niet van deze wereld. Ze opent heel even haar ogen wanneer ik binnen kom, en dan schuift ze weer weg naar dromenland. Later hoor ik haar iets zeggen tegen de verpleging en ik stel vast dat ze een Nederlandse is.

Ik installeer me in stilte. Handdoeken en washandjes uitpakken, leesboek op het nachtkastje.

Even later komt de verpleegster om wat vragen te stellen en vervolgens krijg ik vuiligheid te drinken die ervoor zal zorgen dat mijn darmen morgen mogen gezien worden. In afwachting van het bezoek aan de pot, lees ik mijn boek. En ik spuit tussendoor wat spul in mijn keel, want die doet nog altijd behoorlijk pijn.

Ik hoor achter het gordijntje dat mijn buurvrouw regelmatig op haar belletje drukt. Elke twintig minuten staat er iemand van de verpleging. Haar infuus doet pijn en ze beslissen om het weg te halen. Ik hoor de verpleegster vragen waarom dat infuus eigenlijk nog nodig is, want ze werd toch al vorige week geopereerd?  En was het niet zo dat zij toch al naar huis mocht?

O neen, ze wilde het infuus voor haar eigen zekerheid, want ze vond dat ze te weinig dronk, en ze had toch zo’n opgezette buik. Maar het ergste was dat ze ’s ochtends ‘een koude rilling’ had gehad.

Ik hoorde haar even later bellen naar de ombudsdienst om haar beklag te doen. Ze voelde zich niet ernstig genomen. Het feit dat ze een koude rilling had gehad werd gebagatelliseerd. Ja, men had haar koorts genomen en toen had ze 37,2° maar dat was een fout van de verpleging want ze hebben die koorts aan het begin van de koude rilling genomen, en eigenlijk hadden ze dat aan het einde van de koude rilling moeten doen. Bovendien zou ze verwachten dat ze toch meteen een bloedstaal zouden nemen bij zo een koude rilling. En neen, ze wilde zeker nog niet naar huis, want dit vond ze zeker geen omstandigheden om zich thuis veilig te voelen. Neen, ze had nu zeker geen koorts, het was nu te laat om ze nog te meten. En ze wilde steevast dat infuus terug, want ze dronk niet genoeg.

Nog geen vijftien minuten later kwam de dame van de ombudsdienst zelf ter plaatse, en mijn gedacht heeft ze op dat half uur een halve pruik grijs haar gekregen van dat mens.

Jezus, geef me de kracht om niet zelf zo’n zanik te worden nadat ze mijn lijf hebben open gesneden.

Dan komt de assistente van de anesthesist om kennis te maken en poolshoogte te nemen. Ik vertel haar over mijn opgezette keel. Daar moet ze toch eens met de anesthesist en met de chirurg over praten. Ze belooft me snel terug te komen.

En ja hoor, even later krijg ik te horen dat ik nog een RX van mijn longen moet laten maken en dat ik vervolgens mag inpakken en huiswaarts keren. Meent ge dat nu echt?

Een studente verpleging krijgt de opdracht me te begeleiden naar de RX.

– ‘Is het ver lopen?’

– ‘Dat hangt er van af wat je ver noemt?’

– ‘Van mij mag het ver zijn, als er onderweg maar genoeg toiletten zijn. Moet ge weten dat ik dat spul heb gedronken, hé…’

De toon was gezet en we hebben de hele weg gegrapt en gegierd van het lachen als twee zotte pubers.

Na een sanitaire stop stappen we in de lift.

– ‘Houd u in tot we uit de lift zijn, hé’

– ‘Ik zal proberen, maar als het niet gaat zet ik mij in een hoekje neer’

– ‘En dan stappen wij uit en zeggen we tegen de mensen die instappen hoe smerig we het vinden dat die voorgangers er zoiets hebben achter gelaten.’

Man, dat was weeral eens een verpleegsterke naar mijn hart zie!

Mijn longen blijken prima, maar die keel is niet in orde en dus veel te hoog risico om de infectie bij intubatie mee in de longen te trekken en dus kans op longontsteking.

‘Bel vrijdag om te zeggen hoe het gesteld is met die keel, en dan kan je volgende week onder het mes.’

Ja zeg, hoe moet ik thuis geraken zonder WC’s onderweg? Zegt dat verpleegsterke:

‘Vraag aan uwe man dat hij een paar vellen papier en ne pot mee brengt voor als het echt cruciaal wordt’.

We zijn veilig thuis geraakt. Maar het sanitaire bezoek is nog niet achter de rug. Je hebt er geen idee van hoe vaak ik deze schrijfsels heb moeten onderbreken om prioriteiten te stellen.

Ik dacht, man ik moet hier dringend mijn blog schrijven, want al die lieve mensen gaan hun kaarskes morgen opbranden en dan hebben ze er geen meer voor volgende week. Ik moet ze tegen houden!

En Inge die ging haar schouw verlichten. Man,man, dat vind ik nu zo schoon zie. Maar ge moet er nog efkes mee wachten hé. Ik geef wel een startschot op één of andere manier.

Merci, lieverds allemaal.