Het voordeel van die blog is dat ik niet telkens hetzelfde verhaal moet vertellen aan verschillende mensen. Ook niet aan mijn huisarts. Die leest ook de blog. En – achteraf beschouwd – zou het misschien wel handig zijn mochten al haar patiënten hun wedervaren op papier zetten voordat ze op consultatie gaan. Haar avondwerk zou minstens met de helft van de tijd inkrimpen en ze zou zich op een ordentelijk uur bij haar eega kunnen vleien en genieten van het late avond journaal, of van een goed filmke.

Toen het dus mijn beurt was moest ik niet veel uitleg geven. In eerste instantie was ik niet zinnens om bij haar langs te gaan, want een keelontsteking is voor mij geen voldoende reden om naar een dokter te lopen. Maar het beestje in mijn lijf begon zich vrolijk te vermenigvuldigen en te woekeren dat het geen naam meer had. Het zorgde ervoor dat ik begon te snotteren en te hoesten als een ouwe schuurdeur.

Ge houdt het niet voor mogelijk dat zo’n smerig klein nietig beesteke dat ge zelfs niet kunt zien met het blote oog ervoor kan zorgen dat ge de nacht rechtop zit in uw bed en zo probeert de slaap te vatten.  Doffe ellende.

Maar niks aan te doen, geen antibiotica, geen bestrijdingsmiddelen, want het leed moet gewoon geleden worden. Het beestje heet virus en niet bacterie. Mij goed, want die antibiotica die doet met mijn lijf dan weer andere dingen die ik ook niet wil.

Maar ze wist me wel te vertellen dat ik het op mijn buik mocht schrijven waar het ging om een operatie voor volgende week. Eerst deftig uitzieken.

Dus maar telefoontje plegen naar de chirurg. Toffe pee. Jonge gast met een modern kapsel. Vlotjes ter taal. Heel gewoon op zelfde niveau bewegen. Geen gedoe. De dingen bij naam noemen. Afspraken maken met wederzijds akkoord. Kortom, een man naar mijn hart.

Of ik het zag zitten? Jazeker. Ik heb al een generale repetitie gehad, en ik weet nu hoe de dingen in mekaar zitten. Dat brengt rust in een mens zijn koppeke.

Alleen heb ik toch wel een bepaalde opmerking – of een wens, mocht ge het zo willen noemen. Ah ja?

Ja, ik heb bij die generale repetitie een pot-ervaring gehad die begon in de namiddag, maar die haar hoogtepunt heeft bereikt in de late avond en die me bovendien regelmatig uit mijn slaap heeft gerukt. Dat kan de bedoeling niet zijn, hé meneer doktoor?

Neen, dat is niet de bedoeling.

Ik stel dus voor om zelf maar dat goedje thuis te drinken zodat ik de dag voor de operatie niet wakker gehouden wordt door primaire behoeften. Dat mag.

En nog beter: ge hoeft dan eigenlijk niet de dag ervoor te komen maar de dag van de operatie zelf is OK.

Néééén! Ik wil niet de dag van de operatie opgenomen worden. Ik wil me op mijn gemak komen installeren en ik wil dan wel thuis die vuiligheid door mijn keel zwelgen, maar ik kom bij jullie op de pot zitten. Kan dat?

Ja, dat kan.

Zoals ik al zei: een man naar mijn hart.

Enfin, deze hele inleiding eigenlijk enkel maar om mijn lieve vrienden en getrouwe lezers te laten weten dat ze hun kaarskes terug uit de kast mogen halen over twee weken.

Mijn valies en ik zullen zich op donderdag 27 april weer braaf aanmelden aan de balie van hotel Sint-Lucas, en op vrijdag 28 april – blijkbaar in de namiddag – zullen ze een tijdje zoet zijn met het klooien in mijn buik. En dat terwijl ik van de wereld niet weet. Van mij mogen ze. Als het achteraf maar geen hutsepot blijkt te zijn die al te veel van mijn vermogen vergt om de zaak weer wat op zijn pootjes te krijgen.

De eerste dag of dagen zal ik op intensieve liggen, dus ik neem aan dat ik niet erg aanspreekbaar zal zijn. Maar van zodra mijn geest zich weer als normaal mens gaat gedragen en als mijn lijf weer wil luisteren naar de eenvoudige motorische signalen die mijn wil uitstuurt, dan kom ik weer bloggen.

In afwachting probeer ik – weliswaar snotterend en hoestend – te genieten van de dagen. Een dagje schilderen, beetje piano spelen, boodschapje halen, een namiddag kletsen met een leuke vriendin…

Tot  blogs, lieve mensen. En hou het gezond, en vooral optimistisch!