Vanavond eten we Nasi-goreng met kippenlever. Velen zullen het vies vinden, maar ik vind het heerlijk. En mijn eega, die vindt mijn (soms al te) creatieve keuken altijd subliem, dus daar moet ik me geen zorgen over maken.
Het laatste avondmaal… ’t is te zeggen, toch voor efkes. Want morgenavond krijg ik – en dat weet ik nog van mijn algemene repetitie – een flesje astronautenvoeding waarvan ge tot de laatste druppel alles verteert. Ik heb het de vorige keer niet voor de helft door mijn strot gekregen. Nog liever honger.
En vervolgens geen eten, noch drinken. Darmen moeten rusten, schijnt het. Blijkbaar krijgt ge dan wel een spray met water zodat uw keel niet dicht slibt van de droogte. Toffe vooruitzichten.
Terwijl ik hier zit te schrijven draaien de wasmachine en de droogkas op volle toeren. Mijn controledrang zegt me dat alles moet gewassen en gestreken in de kasten liggen vooraleer ik vertrek. Ik vind het een geruststellende gedachte dat mijn levensgezel een proper onderbroek aan zijn billen zal hebben.
De diepvries zit volgepropt met klaargemaakte spullen zodat mijn lief niet moet omkomen van de honger, en ik geloof dat mijn huis zo stilaan begint te gelijken op een kijkwoning waar alles clean staat te wezen.
Waar een operatie al niet goed voor is. Zo is mijn rotzooi eindelijk eens opgeruimd geraakt en is het oude stof van de kasten. En zeg nu zelf, wat zou een mens anders moeten doen in afwachting van de sprong in het duister, als je toch niks kan ondernemen en je leven onverwacht op pauze wordt gezet.
Geen welness met vriendinnen, geen lange ritten met de auto, voorzichtig met snotterende kleinkinderen want er mag nu echt geen infectie meer bijkomen, geen lange wandelingen, gewoon kalm aan doen. Het heeft in elk geval het voordeel dat ik nu al weet hoe het voelt wanneer ik oud en versleten zal zijn en geen weg meer op kan. Sloffend door het leven. Hoera.
Gisteren mailde ik naar een vriendin dat we nog even langs de notaris moesten passeren. Maar ik zei er niet bij waarom. Krijg ik toch geen mail terug met de vraag of ik niet voldoende vertrouwen heb ik haar kaarskes. Leuk.
Neen, ik ga ervan uit dat ik dit wel overleef. En indien niet, dan is daar toch ook maar niks aan te doen. Ge krijgt het leven en ze nemen het weer weg. Daar hebben we geen zeggenschap over. Mij best. De natuur zit zo in mekaar.
Mijn valies staat gereed. Inclusief het aardappelmesje want ervaring leert dat ge met de botte ziekenhuismessen onmogelijk fruit kan schillen. De PC moet Herman later brengen, want terwijl ik op intensieve lig weet ik niet of die geen pootjes zou krijgen. En ik zal nog niet direct voldoende van deze wereld zijn om te kunnen bloggen. Dus beetje geduld.
Maar ik heb al wel die witte kousen mee gekregen de vorige keer, en die neem ik nu weer braaf mee. Heel sexy zien die eruit. Aan de witte kousen kunt ge zien wie er net onder het mes is geweest. Dat is standaard. Misschien doen ze het gewoon daarom: om je te herkennen als ge wegloopt.
Hier naast mij ligt een hoop documenten en facturen die ik intussen netjes heb gerangschikt in vier verschillende dossiers voor de hospitalisatieverzekering. Ge moet tegenwoordig echt wel gestudeerd hebben om het uit elkaar te houden. Het is namelijk zo dat ik zodanig vaak en kort na mekaar werd opgenomen dat ik telkens een nieuw dossiernummer kreeg, dezelfde formulieren moet invullen, maar vooral goed de data moet uit elkaar houden. Probleem is dat die data mekaar overlappen. Ik kreeg mijn darmen niet aan het verstand dat ze het een beetje simpel moesten houden. Zorg voor later.
Mijn schilderij zal ik vandaag niet meer af krijgen. Maar daar zit niemand op te wachten. Ik vind het alleen jammer dat ik mijn verfspullen niet kan meenemen naar ginder. En ook mijn piano zal ik missen. Moet ik weer alles van vooraf aan gaan zitten inoefenen na mijn thuiskomst, want – wat ik vroeger niet wist – is dat ge dat getokkel moet onderhouden of ge zijt het kwijt.
En ik kijk er in elk geval naar uit om daarna weer te kunnen kletsen met mijn kinderen, te kunnen dollen met de kleinkinderen, te kunnen welnessen en shoppen met mijn vriendinnen, het vliegtuig nemen naar de zon, mijn bonen plukken in den hof, en gewoon te kunnen schijten gelijk een normaal mens.
Tot blogs.
Aan het slechte stukje Annie: “ga nu maar, het is mooi geweest, mss wordt je volgende week ontleed door een stel knappe studenten…” Aan de 99% goeie Annie: “morgen ben je een stukje lichter zonder er te moeten voor sporten…we hebben er het volste vertrouwen in : tomorrow, Annie is back again!
Bedankt, Mieke. Ik geloof je met heel mijn hart en ziel!
Ja, heb bijna zin om te zeggen : eindelijk, eindelijk word je geopereerd! Is echt wel een paradox hé maar ja ??? Ons Annie zou ons Annie niet zijn anders he. Je bent er me wel eentje hoor ??⭐️ En neen Annie je gaat niet voor 10 x en een beurt gratis. Deze keer is de goeie ???
Ik wens je het superdesuper allerbeste en zal elke morgen uitkijken naar eens eerste blogje van jou als was het maar met een piepklein zinnetje in de genre van : “mijn oogjes zijn open”. De rest daar wachten we wel op hoor.
Een hele dikke knuffel
Merci voor de support, lieve Chris, en daarmee bedoel ik niet alleen dit schrijfseltje van je. We gaan ervoor, en vervolgens gaan we eens eindelijk al die verjaardagen van jou vieren! 🙂
Annie, zo te lezen, ben je er inderdaad helemaal klaar voor! Die sexy kousen ken ik, drie keer aangekregen bij de geboorte van de kids ( keizersnee). En wacht daarbij krijg je elke dag zo een venijnig spuitje in je bil of buik, tegen de bloedklonters! Het was precies of ze deden vogelpiek op mijn billen. Ik wens je heel veel succes toe! Dat dit echt de allerlaatste keer mag zijn.
Vrijdag zullen de kaarsjes branden in mijn klas. En zal ik eens extra aan jou denken.
Warme knuffel, Wendy
Ja, juist! Die azijn-spuitjes ken ik ook nog. Zullen in de bil terecht komen aangezien de buik al genoeg gehavend zal zijn. Ze doen maar wat nodig is, en als ze er teveel mee rammelen, dan ga ik de assertieve uithangen.
En die kaarskes in de klas, Wendy, dat vind ik nu eens super zie! Ik kan me niet herinneren dat er ooit iemand kaarskes voor mij heeft gebrand in een klas. Dat is echt een primeur. Ik vraag me alleen af wat je tegen die kinderkes gaat vertellen?
Af en toe laten we wel eens een kaarsje branden. Soms kiezen de kinderkes zelf voor wie ze eentje willen laten branden. Vrijdag zal ik zeggen dat ik nu een kaarsje wil laten branden voor Annie opdat ze heel snel beter zou worden. En ik wacht dan af of er nog vragen komen. Want met die kleintjes weet je maar nooit.
Grtjs, Wendy
Fantastisch Wendy! Warme gedachte.
Annie, je klantenkaart zal vol raken. Misschien krijg je wel een leuke prijs, vergeet die niet op te vragen.
Ik heb iets horen zeggen dat ge recht hebt op een dagje naar keuze onder verdoving. Gewoon voor de lol. Ik hou het te goed voor als het eens slecht weer is.
Velen van ons kunnen een voorbeeld nemen aan jou Annie, zo positief kunnen blijven ondanks alles, jou blog is de max !!
Ik kijk er al naar uit om samen ergens op terras een wijntje te drinken, tot binnenkort !!
Och Randi, dat positieve, dat moet je soms wel eens met een korrel zout nemen hoor. Ik word ook wel eens wakker met de gedachte ‘k…’. Maar daar schieten we niets mee op, dus maar beter de knop omdraaien op dat moment.
Ge moogt er zeker van zijn dat we dat wijntje op een terrasje zullen nuttigen. Ik heb het al gezegd: ik trakteer voor al wie komt opdagen!
Het ga je daar goed Annie, ik hoop je spoedig stralend en gezond terug te mogen zien!
Dikke knuffel.
Dank je wel, Lu! En ge moogt erop rekenen dat ik de bende zal trakteren van zodra ik weer op de been ben!
‘GEWELDIG’!!
LUCAS, hou je klaar! ANNIE is coming …..
En die kaarskes, gaan nogmaals branden Annie!!
De duimen omhoog!
Dat schilderijtje wordt een pareltje!
Je bent bij ons in gedachten!
Annie goed voorbereid…. pittig team… jonge, geen onaardige arts met leuk kapsel…
en vooral goed stel hersens en vaardige vingers…
DIT KOMT GOED!!! Ja die krijgt ook mijn vertrouwen!!
Hola Inge, hoe weet gij dat die chirurg zo’n leuke knul is? Of had ik die al eens beschreven in mijn blog, misschien? Maar ja, je hebt gelijk, ik heb er vertrouwen in. Iemand die elke dag koteletten snijdt, die zal ook wel schoon koteletjes kunnen snijden, hé. Dat is volgens mij hetzelfde. Merci voor de kaarskes. Ik hoop dat het deze keer inderdaad de laatste keer is.
Allé vooruit… Ik lees dat je er helemaal klaar voor bent! Good luck… En hopelijk de laatste keer… Niet voor een blog … Maar voor jou. ’t is toch telkens een zaligheid om jou blog te lezen… Zeg tegen de dokters dat ze hun werk goe moeten doen… En tegen uw lijf… Dat nu moet gedaan zijn me al diene zever! Ik zou een kaarsje branden, maar da’s niks voor mij….ik zal al mijn positieve gedachten naar u toe sturen! Knufs!
Dank je wel, Paulette. Ik ben heel blij met de positieve gedachten. Blij dat je de blog graag leest. Geniet ervan!