Ik werd onverwacht een week opgenomen in het ziekenhuis met astmatische bronchitis. Intussen weer gezond en wel thuis. En tevens een paar ervaringen rijker, die ik graag via deze weg wil delen.

Er zijn twee feiten die me de wenkbrauwen hebben doen fronsen in het ziekenhuis.

Een eerste feit ging over de bijzonder foute aanpak van de zorgsector waar het gaat om respect en eigenheid van patiënten. Ik stond perplex toen ik zag hoe krom de dingen worden voorgesteld. Dit is wat mij overkwam:

Ik werd door een vriendelijke dame in een rolwagen vervoerd naar een andere afdeling waar ik een onderzoek moest ondergaan. In afwachting van het onderzoek bladerde ik in mijn dossier dat men me op de schoot had gelegd.  Naast een aantal gegevens en data valt mijn oog op twee kolommen. De eerste kolom draagt de hoofding ‘toestand’. Daaronder staat een hele opsomming van mogelijkheden, zodat de invuller enkel maar een cirkeltje moet trekken rond datgene wat van toepassing is. Daarbij zie ik dat men over mij heeft ingevuld: ‘stelt vragen’. Daar kan ik me iets bij voorstellen. Ik weet graag wat er met mijn lijf gebeurt, hoe men de zaken gaat aanpakken en hoe dat allemaal zal verlopen. Niets mis mee. Zo zit ik in mekaar.

Maar groot is mijn verbazing wanneer ik daarnaast de tweede kolom opmerk met de hoofding ‘actie’. Hierin wordt blijkbaar aangegeven hoe de verpleging moet omgaan met die bepaalde toestand. En ook hier is een veelvoud aan mogelijkheden vooraf opgegeven en hoeft de invuller enkel maar een cirkeltje te trekken rond datgene wat van toepassing is. In mijn geval stond er omcirkeld: ‘gerust stellen’.

Jezus Christus! Ik wil toch helemaal niet gerust gesteld worden! Ik wil gewoon maar antwoord krijgen op mijn vragen. Is dat zo moeilijk, jongens? Moet daar nu echt allerlei abnormaal gedrag achter gezocht worden?

O ja, ik kan me heel goed voorstellen dat er mensen zijn die vragen stellen omdat ze ongerust zijn. In dat geval is het gerust stellen inderdaad een onderdeel, maar niet vooraleer eerst de vragen van de persoon in kwestie werden beantwoord.

Ik concludeer hieruit dat men vanuit de zorgsector toch nog altijd de neiging heeft om patiënten vaak te benaderen als onwetende sukkels, en niet als volwaardige mensen die respect verdienen, die een mening mogen hebben, ook al zijn ze ziek.

En dit werd ook nog eens bevestigd door mijn ervaring met een vervangend arts die blijkbaar heel erg schrok van een patiënt – ik dus – die het lef had om kritische vragen te stellen, een eigen mening en een wil te hebben. Sommige artsen zijn het heel erg gewoon geworden om de allesweter te zijn, de almachtige die weet en die heerst over de onwetenden. Op zich niks op tegen, maar ik vind het wel belangrijk dat ze dan bereid zijn om hun kennis te delen, of dat ze minstens ruimte bieden voor een dialoog. De betrokken arts was duidelijk niet gediend van een dame die – naast patiënt – een levend en denkend mens bleek te zijn. Hij zette zijn stekels op en vond het plots nodig om een persoonlijke aanval te wagen. Waar was dat goed voor, meneer doktoor?

Intelligentie gaat niet over de hoeveelheid kennis die je hebt, maar de openheid om kennis te delen en de bereidheid om andere visies toe te laten.

Er zijn dus intelligente en minder intelligente zorgverleners, ook al hebben ze evenveel gestudeerd.