In mijn praktijk heb ik vaak mensen gezien met een hart van goud. Ze staan altijd klaar voor anderen, gaan altijd mee in wat anderen willen, verloochenen zichzelf. Tot op het punt dat ze ‘opgeconsumeerd’ zijn door die anderen.

Dan is het een kwestie van jezelf terug te vinden, jezelf weer ruimte gunnen, je ruimte op te eisen en durven jezelf te zijn.

En dan krijg ik steeds weer dezelfde hulpkreet: ‘ja maar, wie ben ik? Wat wil ik? Ik weet zelf niet meer wat ik eigenlijk fijn vind of niet, dus laat ik het maar aan anderen over’.

Zoek geen ingewikkelde antwoorden op wie je bent. Je bent elk moment anders dan het moment ervoor. Twee tellen geleden was je nog vrolijk. Nu ben je triest. Of omgekeerd. Gisteren had je zin in frieten. Vandaag niet meer. Sta jezelf eerst en vooral toe om iemand ‘in verandering’ te zijn. Je hoeft niet zo’n consistent gegeven te zijn. Dat is pas fake.

Luister naar je buik. Luister naar je gewone ongekunstelde ik, namelijk dat gevoel dat je op dat moment hebt. En breng dat ook naar buiten.

Leer terug te luisteren naar wat je zelf wil. Maak daar een prioriteit van in plaats van je eigen buik het zwijgen op te leggen om anderen te volgen. Eerst even stilstaan bij wat je zelf wil, en vervolgens aangeven of je wil meegaan in het voorstel van de ander of niet.

En dat betekent niet dat je altijd maar je eigen goesting moet doen. Ik doe ook dingen die ik niet leuk vind. Maar doe het dan bewust tegen je zin. Niets is zo slecht voor je gezondheid als dingen doen die tegen je eigenheid ingaan zonder dat je het zelf beseft.

En als mensen je zeggen: ‘he, dat is raar, nu kies je voor rood, terwijl je altijd hebt gezegd dat groen je lievelingskleur was!’. Dan is er maar één juist antwoord: ‘ik verander graag van gedacht, en dat is maar goed ook’.

We evolueren allemaal. Niemand is nog dezelfde als tien jaar geleden. Gun jezelf die verandering, en die voltrekt zich elke minuut. Doe maar. Je mag. Zo ontwikkelen we onszelf en zo leren we. Prima.