Vooraf wil ik eerst nog eens vertellen over een experiment dat werd uitgevoerd met muizen.

Twee muizen worden in een kooi gezet en worden van elkaar gescheiden door een tussenschot in het midden.

Bij muis A wordt er een pedaaltje geïnstalleerd waar de muis kan op drukken. Bij muis B niet.

Vervolgens wordt er een lichte stroomstoot door de bodem van de kooi gezonden die voor beide muizen erg onaangenaam is.

Muis A leert al snel dat ze die stroomstoot kan doen stoppen door op het pedaaltje te drukken. Muis B ziet het allemaal gebeuren, maar kan zelf niets doen. En telkens wanneer er een stroomstoot door de bodem wordt gezonden, kijkt muis B naar muis A in de hoop dat ze snel naar dat pedaaltje gaat.

Vervolgens doet men de stroomstoot niet meer stoppen wanneer muis A op het pedaaltje drukt, zodat ze verplicht is om er voortdurend te blijven op drukken om de stroomstoot tegen te houden. Muis A doet dat heel lang, maar op de lange duur wordt ze zodanig moe dat het haar niet meer kan schelen dat die stroomstoot er is en ze haakt af. Ze wil slapen, met of zonder stroomstoot.

Muis B hoeft niet te trappen op het pedaaltje. Zij is werkloos, maar wel afhankelijk van muis A voor het al of niet krijgen van stroomstoten.

Welke muis heeft het meeste stress? Muis A die hard moet werken, of muis B die moet afwachten?

Het is inderdaad muis B die moet afwachten die het meeste stress heeft. Zij heeft de touwtjes niet in handen, kan haar welbevinden niet zelf sturen en is hiervoor afhankelijk van de goodwill van muis A.

Het is dus niet raar dat er nogal wat burnout voorkomt in de bedrijven waar de bazen de touwtjes sterk in handen houden, waar mensen geen zeggenschap krijgen, of waar geen overleg is.

Maar ook in ons privé leven is het niet anders. Wanneer we een partner hebben die alles bepaalt, of wanneer we ons laten domineren door onze ouders, dan zitten we in een voortdurende stress-modus die we soms zelf niet merken.

En nog meer alarmerend is het wanneer wij uit onszelf niet meer geneigd zijn om het roer in eigen handen te nemen, om ons voortdurend te laten leiden door anderen, of om onze beslissingen in de handen van anderen te leggen. Vaak gewoon om de anderen te plezieren, of misschien ook om conflicten te vermijden.

Hoe zwaar het soms ook moge zijn, tracht zoveel mogelijk de rol van muis A op te nemen, je eigen leven in handen te nemen en richting te geven. Laat je niet leven door anderen, laat de kwaliteit van je leven niet afhangen van wat anderen voor jou bepalen.

En ik weet dat we niet altijd in alles onze goesting kunnen doen, en dat hoeft ook niet, maar er is veel meer ruimte dan je zelf zou denken.

Doen!