Ik ben vertrokken naar de andere kant van de regenboog. Maar vooraleer ik me daar installeer wil ik zo graag nog eens wat vertellen aan de wereld.

Want het is toch wel heel wonderbaarlijk dat ik mijn hondenleven nu op een hele andere manier kan bekijken en dat ik nu de dingen scherper zie. Al zijn er evenveel dingen waar ik nog altijd niet wijs uit geraak. Maar ook die dingen wil ik graag delen met al wie het wil horen.

Ik werd geboren op 13 april 2002 in een kennel waar men Golden Retrievers met een stamboom kweekt. Het schijnt dat die stamboom iets belangrijks is voor sommige mensen. Rare bedoening daar, al wist ik toen niet beter.

Ik vond het beangstigend dat mijn broertjes en zusjes en ikzelf maar korte tijd bij onze moeder mochten blijven. We werden samen in een hok gezet dat ver van het woonhuis van de kweker stond en dat vroeger een varkensstal moet geweest zijn. Er lag stro om op te slapen en het was er behoorlijk donker. Enkel helemaal bovenaan het plafond was er een dun streepje venster dat wat licht gaf. Maar het ergste was dat ik zag hoe mijn broertjes en zusjes een voor een werden weggehaald door mensen. Ik zag hen nooit meer terug. En toen bleef ik nog alleen achter. Elke dag kwam iemand eten brengen en water, maar daar bleef het bij. En ik werd altijd maar meer bang in dat hok zodat ik wegkroop wanneer de deur open werd gemaakt.

Op 27 juni 2002 – ik was toen al bijna geen puppy meer, want ik was al 2,5 maanden oud – kwam er verandering in mijn leven. Die dag kwam mijn bazinnetje mij halen. Blijkbaar had de kweker een kleine advertentie gezet, en toen mijn bazinnetje belde kreeg ze te horen dat ik als enige overbleef en dat ze een flinke korting kreeg om me te mogen meenemen. Het kwam er eigenlijk op neer dat de kweker best wel blij was dat hij nog wat geld voor me kreeg. Want intussen was ik een angstig beestje geworden.

Maar van mijn bazinnetje was ik vanaf de eerste minuut niet bang. Ik rook de geur van vriendschap en het zat meteen goed. En toen ze me mee namen naar de keuken van de kweker om daar belangrijke papieren in te vullen installeerde ik me onder de stoel van mijn bazinnetje. En de kinderen van de kweker mochten me zoveel aanhalen als ze wilden, ik bleef veilig zitten waar ik zat.

Die eerste autorit vond ik maar niks. Maar al snel leerde ik dat auto rijden iets bijzonder leuks was. Als mijn bazinnetje de koffer open deed, dan was ik er als de kippen bij om er in te springen en mee te rijden. Maar soms was dat een beetje een vergissing, vooral wanneer die koffer alleen maar open werd gedaan om er iets uit te halen.

Mijn nieuwe thuis was een groot huis met veel licht en dat deed best wel pijn aan mijn ogen. En er waren veel geluiden van deuren en kasten die open en dicht gingen, en voetstappen om me heen. Ik zocht een donker plekje achter de sofa. Dat voelde toch een klein beetje meer vertrouwd.

Maar na een tijdje leerde ik het daar allemaal beter kennen, en dat was best wel boeiend. Je hebt er geen idee van hoe raar mensen in mekaar zitten en wat ze allemaal uitvoeren. Ik heb vaak het gevoel gehad dat ze het allemaal niet goed begrepen, dus heb ik heel mijn leven hard mijn best gedaan om hen te begrijpen, want anders was het nog veel ingewikkelder voor me, en was er bovendien ook  helemaal geen contact mogelijk met die rare wezens.

Mensen zijn echt wel sukkels. Je mag al je soorten blaf bovenhalen, maar ze krijgen het maar niet geleerd wat wij honden daarmee willen zeggen. Mijn bazinnetje kon het gelukkig een klein beetje begrijpen. Zij wist toch tenminste al wanneer ik wilde zeggen dat er vreemden op ons terrein wilden komen, of wanneer ik te kennen gaf dat ik honger had, of wilde spelen, of wanneer ik aangaf dat het ergens pijn deed. Maar geef toe, het is toch triestig dat mensen nog altijd niet in staat zijn om onze taal te verstaan. Ze zijn te beklagen met die handicap.

Enfin, ik heb het snel begrepen dat het onbegonnen werk was om hen in mijn taal te onderrichten, dus ben ik maar beginnen luisteren en goed kijken en op die manier is het me toch gelukt om het belangrijkste van hun gekwetter te verstaan. Ik had bovendien niets anders te doen dan hen een ganse dag te observeren, want als het een beetje meezit als hond, dan moet je niet op zoek naar eten. Je krijgt het gewoon in je eigen schotel voor je neus gezet. Je moet dan wel tevreden zijn met wat je krijgt want veel inspraak is er niet bij. Ze snappen toch niet wat je bedoelt als je blaft.

Hoewel er ook wel manieren leken te bestaan om hen dingen aan het verstand te brengen. Zij bleken te begrijpen dat ik blij was wanneer ik met mijn staart kwispelde. Al waren er ook oenen bij die niet snapten dat kwispelen niet altijd hetzelfde betekent. Maar daar wilde ik het nu niet over hebben.

Ik leerde dat ze blij werden wanneer ze zagen dat ik blij was. Dus kwispelde ik wanneer ik lekkere dingen kreeg zoals de korstjes van de kaas. En ik kwispelde wanneer ze met mijn bal wilden spelen, dus kon ik ze op die manier een beetje conditioneren en naar mijn hand zetten.

(wordt vervolgd…..)