MEMOIRES VAN EEN HOND – deel 2

Mensen….ik kan er uren over vertellen.

Ze menen dat ze een veredeld ras zijn, en ze zijn ervan overtuigd dat ze heel anders zijn dan wij, honden. Hoe kan dat nu dat ze dat niet zien? Denken ze dat wij dom zijn omdat we niet praten zoals zij? Denken ze dat wij geen pijn kunnen hebben omdat we het hen niet vertellen?

Zal ik maar eens beginnen met de gelijkenissen op te sommen? Allereerst hebben wij allebei een mond – hoewel ze dat voor honden anders noemen – langs waar we ons moeten voeden, en we hebben allebei een kont langs waar het er weer uit moet. En als we te veel eten worden we dik. En als we geen eten krijgen, worden we lastig. En we kunnen ons beide eenzaam voelen, en we spelen graag, vooral als we jong zijn. We hebben ook allemaal iets van competitie in ons lijf; we willen graag uitblinken in dingen. En het is ook plezierig om anderen een plezier te doen. En je weet dat je moet luisteren, want anders zwaait er wat.

Weet je wat het grote verschil is tussen honden en mensen? Neen, niet het verstand. Mensen denken dat ze zich onderscheiden door hun verstand, maar dat hebben ze goed mis. Het enige dat in hun voordeel speelt zijn hun voorpoten.

Zij hebben van die grijpers en daarmee kunnen ze deuren en koelkasten open doen, en daarom zijn zij de baas. Mensen kunnen dingen meenemen met die voorpoten. Als hond kan ik wel mijn dorst lessen en veel water drinken, maar ik kan het niet meenemen voor later. Mensen kunnen het water in een emmer scheppen en meedragen zodat ze het op een later tijdstip kunnen drinken. Gelukzakken zijn het.

Die grijpers maken het grote verschil. Ze kunnen er wondjes mee verbinden, ze kunnen het vlees in kleinere brokken snijden. Al is dat voor hen natuurlijk wel noodzakelijk, want op dat vlak zijn wij honden toch wel beter af met een beter gebit. Wij hebben al die messen en vorken niet nodig. Alweer een handicap van het mensenras.

En om het nog maar eens te hebben over dat verstand van de mensen. Jaja, ze zullen wel meer hersens hebben dan honden, maar de vraag is of ze die wel gebruiken zoals het hoort.

Zo heb je die uitvinding van de poepzakjes. Hilarisch! Blijkbaar is de mensheid onderweg ergens vergeten dat stront gewoon vergaat in de natuur. Dat komt waarschijnlijk omdat zij voor hun behoefte zo een stoel met een gat nodig hebben, en daardoor hebben ze elke logica achter zich gelaten. Moesten ze die gatenstoelen niet uitgevonden hebben, dan zouden ze toch gewoon zoals de honden buiten gaan kakken. Ah ja, want in huis stinkt dat, dat weten mensen even goed als honden. Ook op dat vlak zijn we helemaal gelijk.

En het spreekt nogal voor zich dat je geen drol moet gaan leggen aan de voordeur van iemand, of ergens waar kinderen spelen of op een stoep waar je moet stappen. Zelf ben ik ook al eens in zo’n drol gestapt en het plakte tussen mijn voetkussens. En stinken, joh, dat hou je niet voor mogelijk. Gelukkig heeft mijn bazinnetje de boel weer schoon gekregen. Ze vond die stank ook niet te doen.

Maar de poepzakjes, dat is toch echt wel om je bloot gat te laten zien. Hoe dom kan je zijn! Want als je kak in een poepzakje stopt, dan krijg je natuurlijk rommel die helemaal niet zo snel vergaat als een drol die gewoon in de open natuur ligt. De mensen maken gewoon meer troep met hun pastic dan wij met onze kak.

En nu moet ik denken aan mijn jonge jaren. Ik kreeg toen van die afgedankte teddybeertjes en ik vond het fantastisch om die vulling eruit te trekken. En in mijn jonge zottigheid wist ik nog niet dat ik dat niet mocht inslikken. Later heb ik wel geleerd om dat niet meer te doen. Maar toen ik dus nog klein was wilde ik op een wandeling mijn behoefte doen, en toen bleek dat er zo’n lange draad mee uit mijn poep kwam, en die wilde maar niet loslaten. Wat was me dat voor een gedoe. En ik maar duwen om dat ding eruit te krijgen, maar er was geen beginnen aan. En mijn bazinnetje die wist ook al niet wat ze zag. Gelukkig gebruikte die haar verstand nu en dan wel eens, en dus zocht ze een stok en ze draaide daar die draad rond en toen gaf ze er een ruk aan. Man, dat was nog eens een raar gevoel als ze zo een draad uit je kont trekken. Maar ik voelde me wel opgelucht.

 

(wordt vervolgd….)

3 gedachten over “MEMOIRES VAN EEN HOND – deel 2

  1. Ben er zeker van dat jullie Bo nu met onze Casper aan het ravotten is in ‘Les Champs Elysees’. En dat onze Casper de Weightwatcher for Dogs zal aanbevelen 🙂

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *