Ze zitten hier achter mij al te duwen. Casper wil dat ik met hem kom ravotten in de Champs Elysées. Casper is/was de hond van vrienden van mijn bazinnetje en mijn baasje. Ook een Golden Retriever. Een echte kapoen. Die durfde veel meer doen dan ik.

Maar ze moeten daar maar een beetje wachten want ik heb eerst nog een woordje te plasseren aan de mensheid.

In de roedel waar ik terecht kwam was het duidelijk dat mijn bazinnetje de hoogste plaats had. Vele mensen zagen dat niet, maar ik had het al direct in de mot dat je bij haar moest zijn om dingen geregeld te krijgen. Zij bestierde daar het hele zootje, maar ik weet dat ze niet graag heeft dat ik over haar te veel vertel, dus zal ik mijn mond maar houden.

Maar nu en dan moet ik daarover toch wel iets kwijt. Zij was bijvoorbeeld wat de mensen ‘de sociale’ noemen. En de tweede in rang waarmee ze toen getrouwd was, die had het niet zo begrepen op al dat bezoek. Dat vond ik pas een interessante vertoning.

Weet je, wanneer wij, honden, iemand niet erg mogen, dan laten we dat ook meteen zien. We grommen, of we zonderen ons ongeïnteresseerd af. Bij mensen zit dat heel anders in mekaar en dat heb ik altijd heel krom gevonden. Wat een energieverspilling!

Je had zo soorten van bezoek. Er waren de mensen die mij leuk vonden en dan genoot ik van de knuffels en de aandacht. Maar tegelijk hield ik alles heel goed in de gaten. Ik kon ruiken aan de tweede in rang dat hij niet opgezet was met het bezoek van sommige mensen, maar in plaats van te grommen deed die dan gewoon vriendelijk tegen dat bezoek. Daar heb ik nooit iets van begrepen.

En dan zag ik hem zijn lippen omhoog trekken en zijn tanden laten zien, maar bij mensen betekent dat helemaal niet dat ze kwaad zijn. Ze willen daarmee tonen dat ze iemand leuk vinden. Tja, als je geen staart hebt om mee te kwispelen, dan moet je een andere manier bedenken om je vriendelijkheid te laten zien, natuurlijk. Maar ik vond het wel verwarrend. Want ik rook dat hij die mensen niet fijn vond, en toch liet hij zijn tanden zien om hen te laten geloven dat hij hen leuk vond. Ik vraag me alleen af wat je daar eigenlijk mee opschiet? Je zit toch alleen maar opgescheept met mensen die je niet mag, en ze blijven bovendien komen omdat ze denken dat je dat leuk vindt. Dom, dom, dom…

Voor de rest geen kwaad woord over die kerel waar mijn bazinnetje toen mee getrouwd was. Hij was wel niet akkoord met mijn komst, maar ja, bazinnetjes kunnen soms halsstarrig hun goesting doorzetten. En uiteindelijk heeft hij mij snel aanvaard als lid van de roedel, en hij maakte er zelfs een erezaak van om met mij te gaan wandelen. Hij heeft zich dat soms wel eens beklaagd, want wanneer het regende dan bleef ik hem ook stalken om buiten te gaan tot hij toegaf. Mensen vinden regen niet zo tof. Ook dat heb ik nooit begrepen. Regen op je huid doet toch geen pijn? Waarom zijn mensen zo bang om nat te worden door de regen? Want om het nog ingewikkelder te maken: nat worden onder een waterstraal die ze zelf controleren, dat vinden ze wel fijn. Te gek toch.

En wanneer ze dan onder die waterstraal staan, dan smeren ze zich in met vreselijke luchtjes waardoor je niet meer goed kan ruiken of ze nu blij of triest zijn. Dat is hun soort van verstoppertje spelen, denk ik.

(wordt vervolgd….)