Er zijn zoveel opvattingen over honden als er mensen zijn. Maar er valt wel een lijn in te vinden, vind ik.

Je hebt de mensen die niet houden van honden. Daar is niks mis mee, want er zijn evenveel honden die niet houden van mensen. Daar zullen ze wel een goede reden voor hebben.

Er zijn mensen die bang zijn van honden. Daar is ook niks mis mee, want er zijn evenveel honden die bang zijn van mensen. En ook daar zullen ze hun redenen voor hebben.

Maar dan komen de nuances, en die zijn toch wel eens het bekijken waard.

Er zijn mensen die zeggen dat honden dikke opportunisten zijn, en dat mensen zichzelf gewoon wijs maken dat hun hond hen graag ziet.

Ah ja? Wie is er eigenlijk de opportunist: de hond of de mens? De hond kiest niet waar hij terecht komt, de hond kiest niet welk eten hij krijgt, de hond kiest niet wanneer hij zijn plas mag doen of mag gaan wandelen, of hij kiest zelfs niet wanneer hij geaaid wordt.

Is het dan niet normaal dat je je kleine wereldje een beetje naar je hand probeert te zetten? Hoe zou je zelf zijn?

Het zijn de mensen die een hond willen ‘hebben’ zoals je een nieuwe GSM wil hebben, of een nieuw kleedje; iets leuks om in huis te hebben. Maar dat kan voor zowel het baasje als de hond erg tegenvallen. De asielen zitten vol van die tegenvallers.

Ik zal u eens wat vertellen, lieve lezer, mijn bazinneke die zag mij echt graag, en ik zag haar even graag terug. En ik zal niet wegsteken dat ik haar nog liever zag wanneer ze mij een been gaf, of bij alle andere zaligheden die ze voor mij over had, maar ook in armoe en ontbering zou ik haar graag hebben blijven zien. Wij waren dik met mekaar, écht dik.

Ik ben zelfs een keer heel kwaad op haar geweest, en daar heb ik nu nog altijd een beetje spijt van. Maar ik wist bij God niet hoe de vork in de steel zat in die tijd. Vanaf mijn plekske hier aan de andere kant van de regenboog kan ik dat nu veel duidelijker zien.

Ik zal het u vertellen, maar zeg het niet voort, want ik weet dat mijn bazinneke het allemaal niet zo plezant vindt als ik daarover begin.

Ik was nog maar twee jaar oud toen mijn bazinneke besloot om de roedel anders in te delen. De tweede in rang was daar helemaal niet content mee en die deed bijzonder moeilijk. En toen kwam het zover dat mijn bazinneke op een studio moest gaan wonen en ze mocht mij niet meer zien.

Wist ik veel hoe dat verhaal in mekaar zat. Ik merkte alleen maar dat ze weg was en dat ze heel lang weg bleef. Ik had me dus maar weer eens geïnstalleerd in de gang, want dat deed ik wel meer wanneer ze weg was, maar deze keer waren het toch lange dagen.

En dan  plots mocht ze me wel eens komen halen en dan mocht ik weer in haar auto springen en meerijden.  En die lift om naar boven te gaan vond ik wel te gek. Maar toen we daar binnen kwamen, dan vond ik toch dat ik haar eens goed moest laten voelen hoe boos ik wel was. Ik ben toen in het midden van die studio gaan liggen en ik gunde haar geen blik. Ze mocht me aanhalen zoveel ze wilde, ik vertikte het om haar te horen.

Maar ja, je kan niet eeuwig blijven smoelen, dus heb ik diezelfde dag nog vrede gesloten, en, jong, dat voelde toch lekker om haar weer te knuffelen en haar te ruiken.

Neen, honden zijn geen opportunisten die alleen maar degene graag zien die hun eten geeft. Dat hebben de mensen goed mis. Misschien zijn het de mensen die zelf zo in mekaar zitten die zoiets over honden zeggen.

Want ik zie wel dat mensen kunnen genieten van een terraske, of ze genieten van een goede knuffel, of van een lekker maal. Is het daarom dat ze hun moeder graag zien, omdat die goed eten maakt? Komaan, zeg!

En ja, ik heb in mijn hondenleven ook genoten. Ik kan daar uren over vertellen.

Want er was niet alleen het eten en de tussendoortjes (iedereen zei altijd dat ik te dik was, maar daar was een goede reden voor), er was bijvoorbeeld ook de dagelijkse borstelbeurt.

Man, man, zo lekker als ze je vacht van voor naar achter en van onder naar boven onder handen nemen. Aaaah, ik kan er nog van nagenieten. Mensen kennen dat niet. Die hebben geen vacht; alleen maar een klein stukje boven op hun kop en nog veel minder op een paar andere plaatsen. Maar wat ben je daarmee? En meestal scheren ze dat nog weg ook.

Mensen moeten een vacht lenen om over hun vel te trekken, want anders hebben ze het koud. En ze zijn ook al zover dat ze nep-vachten maken. En als het erg koud is, dan moeten ze zelfs meerdere vachten over mekaar aantrekken. Wat een gedoe!

Maar voor mij was het wel gemakkelijk om te zien wanneer mijn bazinneke of mijn baasje een vacht aantrokken, want dat wist ik dat de kans er dik in zat dat ik mee naar buiten mocht.

(wordt vervolgd……)