Als er één heel groot verschil is tussen honden en mensen, dan is het zeker de consistentie en de consequentie. Of gewoonweg duidelijkheid.

Ik vertelde al over die lippentrekkerij van mensen om te tonen dat ze blij zijn, terwijl ze eigenlijk helemaal niet blij zijn. En zo heb ik nog vaststellingen gedaan.

Weet je, als ik iets niet wilde, dan was het duidelijk dat ik dat niet wilde. En als ik iets wel wilde, dan liet ik dat ook met veel omhaal merken. Het leven kan zo simpel zijn. Maar blijkbaar maken mensen het graag moeilijk, zowel voor zichzelf als voor anderen.

Toen mijn bazinneke op die studio zat, dan mocht ze mij eerst niet zien, en dan plots kreeg ze te horen dat ik meteen weg moest bij die tweede in rang. Ze mocht kiezen: me ophalen voor het einde van de week, ofwel vloog ik naar het asiel. Verstaat ge nu zoiets?

Allez, ik moet u niet vertellen dat mijn bazinneke daar geen seconde aan getwijfeld heeft, maar er was natuurlijk het probleem van de studio waar geen honden toegelaten waren. En groot was het daar ook al niet. Maar ik zei het al, mijn bazinneke is onder geen kieken gebroed, dus vond ze al snel een oplossing, want zij had ook hele lieve mensen om haar heen die ons wilden helpen.

En zo mocht ik tijdens de week naar mijn pleegroedel, en tijdens de weekends kon ik bij mijn bazinneke op de studio waar ik me gedeisd hield.

Het was heel leerrijk om eens in een andere roedel te zitten. Daar waren ook twee mensenkinderen die vaak met me speelden met de bal en grote wandelingen met me maakten. Die vonden de regen minder erg, blijkbaar. Degene die daar de eerste in rang was werkte als kinesist en kreeg dus veel mensen over de vloer. Niet dat ik daar contact mee had, maar ik zag ze aanbellen aan de voordeur. Daar zat een grote ruit in en ik kon iedereen zien passeren.

Voor de patiënten was er een andere bel dan voor de vrienden. Wanneer de eerste bel ging, dan liet ik me niet horen. Ik wist best wel dat het voor het werk was en dus voor mij niet interessant. Maar bij de tweede bel vond ik het wel nodig om aan te kondigen dat er goed volk kwam.

Maar ik had het eigenlijk over de consistentie en de duidelijkheid van mensen.

In die nieuwe roedel had ik ook zo’n voorval. Nu moet je weten dat ik altijd heb geweten dat je als hond niets van tafels pikt of dat je niets wegneemt dat je niet gegeven wordt. Ik heb altijd manieren gehad. Dat kan je niet zeggen van sommige mensen.

Maar op een avond zaten ze in mijn pleegroedel lekkere dingetjes te eten in de woonkamer. Ik volgde altijd hun voorpoten wanneer die naar iets grabbelden op de lage tafel om het vervolgens in hun muil te stoppen. Want soms gebeurde het dat hun voorpoten dan naar mij toe kwamen om het in mijn muil te steken. Ik moest dus wel alert blijven.

En dan gebeurde het. De eerste in rang was daar vanalles aan het vertellen en maakte daarbij gebaren, maar hij had iets van de tafel genomen en hij hield het in zijn voorpoten. En maar zwaaien. Het was zodanig verwarrend voor mij dat ik niet meer wist wat hij daar nu mee wilde. Was het voor zijn muil of was het voor de mijne? Ik heb dan maar gekozen voor het voordeligste en hapte het kleinood weg.

En toen bleek dat het niet zijn bedoeling was geweest om het mij te geven. Maar hij was niet kwaad. Ze trokken allemaal hun lippen omhoog en lieten hun tanden zien en ze maakten luide kwak-geluidjes om te tonen dat ze het grappig vonden. Maar ik heb het toch nooit meer gedaan. Ik vond het affrontelijk en schaamde me diep.

Een drietal maanden later was het groot feest, want dan verhuisde ik met mijn bazinneke naar een leuk huis met een tuin. De eerste investering die ze deed was een afsluiting laten zetten zodat ik in alle vrijheid kon ravotten. Niet dat ik het ooit in mijn ster zou gehaald hebben om van mijn erf te gaan. Het was meer voor haar eigen gemoedsrust, denk ik.

(wordt vervolgd….)