Sinds ik hier aan de andere kant van de regenboog zit is me veel heel duidelijk geworden. En daarom heb ik via deze weg toch ook nog een belangrijke boodschap voor de mensheid en in het bijzonder voor mijn bazinneke.

Dat hele gedoe over hemel en hel, dat hebben mensen goed mis. Ik denk dat het veel te maken heeft met het te grote ego van degenen die aan het hoofd staan van een godsdienst, ’t is al gelijk dewelke. Maar die gasten hebben zodanig veel geïnterpreteerd, en ze hebben zodanig veel dingen naar hun hand gezet omdat ze er zelf wel wat voordeel bij hadden, dat het maar van ver meer gelijkt op de simpele werkelijkheid.

Hemel en hel. Het bestaat wel, hoor, maar heel anders dan mensen denken. En het bestaat niet alleen aan de andere kant van de regenboog, maar het bestaat ook op aarde. Dat laatste hebben sommige mensen al gesnapt. Alleen zijn er maar weinigen die beseffen dat ze hun eigen hel maken. En let op, mensen doen dat niet met opzet.

Ik zal je eens mijn eigen ervaring uitleggen.

Ik heb altijd heel graag gegeten. Ooooh, ik vond eten toch zo’n zaligheid. En mij kon je met heel veel plezieren hoor. Mijn mondje vond meestal alles wel een feest. Een stuk vlees? Heerlijk! Maar een stuk vis? Nog veel heerlijker. Maar geen krab. Manlief, dat is smerig! Krab, dat is niet te begrijpen waarom mensen dat graag eten. Mijn bazinneke en baaske vonden lekker en ze aten dat nu en dan. Maar mij konden ze er niet mee plezieren. ’t Is gelijk of je de vuilbak van de zee zit leeg te eten. Neen, bedankt. Voor mij geen krab.

Maar fruit dat ging nog wel, al was het niet mijn favoriet. Bananen en appelen kon ik wel pruimen, en ook kersen vond ik lekker. Al was het wel even foeteren met tong en tanden om vervolgens dat pitje uit te spuwen. Mijn omgeving vond dat een gek zicht wanneer ik dat deed. Maar waarom is dat zo gek? Zij spuwen die steentjes toch ook uit?

Kortom, ik wilde eigenlijk alleen maar zeggen dat ik dolgraag heb gegeten tijdens mijn leven. En hoewel het mij hier aan de andere kant best wel zint, voel ik ook een heel klein beetje hel wanneer het gaat om eten. Want ik ben nog altijd zot van eten, maar ik heb verdorie geen lijf meer om het in te proppen. Dat is afkicken, jong!

Dus vandaar dat ik toch maar een boodschap wil brengen aan al degenen die zo verknocht zijn aan dingen, want als je hier zit, dan blijf je wel verlangen, maar je hebt niets meer om het te grijpen.

Verzamelaars, materialisten, verslaafden…  Dit is dus een doordenkertje voor jullie.

Jaja, bazinneke, waar ga je die sigaretten steken als je alleen nog maar een zwevend zielke zijt?

(wordt vervolgd…)