Het wordt tijd dat ik nog wat vertel over mijn aardse leven. Want ‘memoires’ dat betekent eigenlijk een terugblik op wat je hebt meegemaakt, terwijl ik hier al boze blikken begin te krijgen omdat ik te veel relaas breng over mijn huidige situatie. Blijkbaar is het niet de bedoeling dat men daar op aarde al te veel kijk op krijgt. Weet ik veel.

Ik zal eens vertellen over mijn werken van barmhartigheid. Misschien kom ik hier dan weer op een beter blaadje te staan als ze daaraan herinnerd worden.

In mijn leven zijn er kinderen en mensen voorbij gekomen wiens leven ik een heel klein beetje ten goede heb mogen veranderen.

Zo was er Victor. Nu is dat een hele knaap geworden, maar toen hij nog klein was kwam hij met zijn ouders bij ons op bezoek. Maar dat kind was bang van honden dat het geen naam had. Ik had er zowaar compassie mee. Die hield bijna een kilometer afstand van mij en hij verstopte zich achter de rokken van zijn moeder. Trillen deed dat kind.

En ge gelooft het of niet, maar er zijn bewijzen van want de mama van Victor heeft er foto’s van genomen, Victor en ik lagen tegen het eind van de dag samen te rollebollen in de zetel. Feest!

En dan waren er nog Sebastien en Thibault. Dat was nog straffer, want die wilden zelfs niet door het poortje komen. Die bleven daar maar op straat hangen want ik geloof dat in mij het monster van Lochness zagen. Man, man, wat waren die bang! En alweer hetzelfde verhaal. Aan het einde van de dag was het samen spelen en ravotten van jewelste. Nog eens feest!

Maar het waren niet alleen kinderen die ik op andere gedachten heb weten te brengen. Zo waren er vrienden van mijn bazinneke en mijn baasje en die waren wel bereid om op mij te passen zodat mijn bazinneke en baasje ook eens op vakantie konden, maar dat madammeke was eigenlijk bang van honden. En dus hadden ze afgesproken om eens samen naar hun huis op bezoek te gaan.

Dat madammeke stond in de keuken te koken en ze had niet gezien dat ik daar gewoon naast haar braaf stond te wezen, en bijna zonder dat ze het zelf besefte streelde ze me over mijn dikke kop. Dat was gelijk liefde op het eerste gezicht. Dus ben ik daar verscheidene keren op vakantie mogen gaan. En dat was ook altijd een feest voor mij, want hun zoon dat was ook zo een knuffelbeer, dus we hadden gemeenschappelijke interesses, en dan klikt het altijd hé.

Zo ziet ge maar dat het toch jammer is dat de mensen ergens onderweg hun intuïtie verloren zijn, want anders zouden ze best vooraf geweten hebben dat ze niet bang moesten zijn.

Oh, wat zijn honden toch veel beter toegerust dan mensen!

(wordt vervolgd…)