Op algemene vraag zet ik me nog eens aan het bloggen, want hoe gek het ook moge zijn, mensen leggen het nieuws van mijn opname blijkbaar meteen in verband met een blog. Wat niet onlogisch is natuurlijk. En dat is ook wel een beetje leuk want dat betekent dat mijn onzin wel gelezen wordt.

Vandaag dag vijf en eindelijk begint die kl..pijn wat op de achtergrond te verdwijnen en ik voel al direct hoe mijn vat energie weer wordt bijgetankt. ’t Is nog gene ‘plain’, maar dat komt nog wel. In elk geval is er genoeg fuel om wat te schrijven.

En ja, hier zijn we weer. Voor de derde keer. Laat ons zeggen dat ik mijn abonnement heb verlengd. En er komt nog een staartje aan, hebben ze me gezegd want na een herstelperiode (en nog een reisje tussendoor) zal het mes er aan te pas moeten komen. Ze willen een stuk uit mijn beenhouwerij halen omdat het daar altijd ontsteekt. Niet dat ik daar vrolijk van word. Maar als ik daarmee eindelijk van dat abonnement af geraak, dan moet dat maar.

En eerlijk, als ik dan de verhalen hoor rondom mij van mensen met hersenbloedingen, kanker, kleine zieke kindjes…. dan vind ik dat ik niet het recht heb om te zaniken en ik zal proberen om dat ook niet te doen.

Het voordeel van herhaaldelijk voor dezelfde kwaal in het ziekenhuis betekent dat je op dezelfde afdeling terecht komt waar dokters en verpleging je kennen. Het voelt bijna een beetje als thuis komen. Al geloof ik nu zelf niet wat ik hier zit te schrijven.  Ik wil naar huis en het liefst zo snel mogelijk.

Maar het blijft een feit dat de verpleging hier super vriendelijk en super gedienstig is. Volgens mij zijn ze hier vriendelijker en hulpvaardiger dan de vroegere nonnen die scholen en ziekenhuizen bestierden. Die konden best wel chagrijnig zijn in al hun vroomheid, en ik kan het weten want ik ben er bij opgevoed in de kostschool en ik ben er drie keer bij bevallen.

Nu ben ik zelf niet zo’n ‘beller’. Maar ik zie dat die mensen hier van hot naar her lopen voor de gekste vragen van patiënten.

‘Ik kan mijnen TV niet aandoen’, of  ‘ik heb koude handen’, of ‘ik heb geen onderbroeken meer’ zijn zo een paar voorbeelden.

Maar soms kunnen die verpleegsters bijna je gedachten lezen. Zo legde een verpleegster een paar boterhammen in mijn koelkastje omdat ik ’s avonds wel eens een hongertje heb. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik die koelkast open trok. Het geluk zit in een klein hoekje. En het wordt vooral gemaakt door de mensen om ons heen.

En nu wordt het tijd dat ik nog eens iets vertel over de rariteiten des werelds die hier in het ziekenhuis worden bijeen gebracht.

Zoals iedereen weet hoor ik bij degenen die zelfs op hun sterfbed nog een saffie zouden opsteken, dus het zal je niet verbazen dat ik met of zonder pijn en met of zonder slangetjes toch altijd  de weg weet te vinden naar de rookruimte. Dat is bovendien ‘the place to be’ als je iets wil horen of beleven. Zeg nu zelf, het leven zou saai zijn zonder rookruimtes.

Herman was bij me toen we de lift terug naar boven wilden nemen. Er stond een jonge blonde vrouw te wachten die iemand in een rolstoel bij zich had. Ik zag dat ze op het pijltje naar beneden had gedrukt, dus zei mijn logica dat die mensen naar -1 moesten. Ik druk dus op het pijltje naar boven want ik ben gehuisvest op het vierde verdiep.

De lift stopt en ik vraag aan die dame: ‘jullie gaan zeker eerst naar beneden?’

Neen hoor, zegt ze, wij moeten naar boven!

Ha, maar je had wel op het knopje naar beneden gedrukt.

Ja, zegt ze met haar neusje in de lucht, dat moet zo als je wil dat de lift naar beneden komt. Vroeger duwde ik altijd op allebei de knopjes, zowel naar boven als naar beneden, maar een verpleegster heeft me eens gezegd dat het zo niet hoort.

Nadat ze uitgestapt was op het eerste verdiep keken Herman en ik mekaar lachend aan en zeiden synchroon: ‘dom blondje’. Met een grote sorry naar alle blonde dames. We doelden veeleer op de grappen die erover gaan.

Het vierde verdiep is het hoogste. Daar staat dus enkel een knopje met een pijltje naar beneden.

Kijk, zegt Herman, hier kan je nooit de lift naar boven halen!

Weet je, het rare is dat ik er de volgende keren ben gaan op letten en blijkbaar zijn er wel meer mensen die op het foute knopje drukken. Ik vraag me alleen af hoe die mensen nu in godsnaam kunnen weten of die lift naar boven of naar beneden moet komen. Ze kunnen toch niet zien waar die zich in die koker bevindt?

Ik heb er nooit bij stilgestaan dat niet iedereen dezelfde logica heeft, maar het voorval heeft me geïnspireerd om verder te kijken. Zo vraag ik me nu bijvoorbeeld af of de mensen die aan de ingang van de rookruimte blijven staan om te roken misschien denken dat ze daar moeten staan omdat daar ook het plaatje met de sigaret hangt.

Ik blijf het in het oog houden.

Wordt vervolgd……