Als ik de commentaren hier zo lees en hoor, dan zouden we met zijn allen massaal een gezamenlijke blog moeten schrijven over ziekenhuizen. Daar gebeuren echt wel grappige dingen, zo te zien.

Ze hebben hier intussen een nieuwe kamergenote binnengesmeten. Het is een raar fenomeen tussen de mensheid, maar waarschijnlijk hebben jullie dat ook wel dat je bij de eerste aanblik al voelt of het al dan niet klikt.

Hewel, het is een klikker, of hoe moet ik dat zeggen? Niet iemand die verklikt, maar iemand waarmee het klikt. Vraag me niet waarom. Ook al is mijn buik gehavend, hij vertelt me nog altijd de juiste dingen. Aan die kant nog altijd geen dementie te bespeuren. De rest laat ik in het midden.

Ze hebben haar al meteen afgevoerd voor een onderzoek onder narcose. Ik kan er dus nog niet veel over zeggen. Maar ik heb nog een paar bladzijden reserve over de vorige.

Maar eerst nog eens iets over die lift waarvan het gebruik me blijft fascineren. Hoe meer ik erop let, hoe meer mensen ik zie die op het foute knopje drukken. Ik zeg dan niets, maar geef gewoon een duw op het juiste knopje. Sommigen bekijken me dan heel verontwaardigd en ik zie ze denken dat ik degene ben die niet goed wijs is. Nu, dan staan we quite, want ik denk hetzelfde.

En die lift, dat is komiek, maar regelmatig haalt die ook eens spoken op. Dan stopt hij op de eerste verdieping. Geen ziel te bekennen en niemand stapt uit. Vervolgens stopt hij op de derde verdieping. Weer geen ziel te bespeuren en weer niemand die uitstapt. Dan zegt mijn logica dat er gewoon een spook is ingestapt op het eerste en er weer uit op het derde. Volgens mij lijkt het niet onmogelijk dat hier veel spoken rondwaren, echte en onechte. In mijn hoofd spookt het soms ook wanneer ik pijn voel die er niet mag zijn. Maar we gingen het plezant houden.

Mijn vorige kamergenote dus.

De eerste ochtend dat ik hier ontwaakte wist ik al direct hoe laat het was. Behalve de informatie dat ze doof was had ik nog niet echt kennis gemaakt, maar dat was rap verholpen.

Roept ze plots uit het niets:

‘Meugde nor uis?’

Ik schud neen alsof mijn hoofd er los op staat.

‘Meugde nog nie nor uis?’

Ik schud weer heftig neen.

Stilte.

Ik ga naar het toilet en kom terug.

‘Meugde na nor uis?’

Ik zal het hier niet helemaal vertellen, want anders zit ik al ras aan zeven bladzijden, maar ik heb hier dus tot treurens toe met mijn hoofd geschud.

 

‘Keiktegij nor thuis?’

Schudden, Annie.

‘Meugekik keike nor thuis?’

Ja schudden, Annie.

En dan staat die TV uren ervoor al op. Ze kijkt naar het nieuws. De verpleegster is de ondertiteling komen opzetten. Toen wist ik nog niet – en die verpleegster duidelijk ook niet – dat het menske niet kon lezen.

En dan valt ze in slaap en staat die TV aan.

Ik hoef niet op mijn tenen te lopen om haar niet wakker te maken. Het heeft ook zo zijn positieve kanten, dat mag gezegd. En zo neem ik stiekem dat bakje en zet de TV uit.

Een half uur later wordt ze wakker.

‘Den televies is uit’

Ik knik heftig ja en wijs me schuldig op de borst.

‘Hedde gij den televies uit gedoan?’

Schuldig.

‘Ja, maar ge waart in ’t slaap gevallen’ en ik leg mijn hoofd schuin op mijn twee handen. Je weet wel, het universele gebaar voor slapen.

‘Neje, ik sloap nie’

Jawel.

‘Zettegij den televies weer oan?’

Neen. Ik wijs op mijn horloge. ’t Is tijd om te slapen.

‘Zette gij mijnen televies oan?’

Neen schudden.

‘Den televies es uit’

Op den duur deed ik of ik het niet meer hoorde. Dan stond ze op en ging ze in de deur staan, op wacht naar verpleging. Maar die kwam niet opdagen. Uiteindelijk zag ik ze bokkig in haar bed kruipen en na een seconde sliep ze alweer.

Volgende dag komt schoondochter op bezoek. Zo’n madam met kl… aan haar lijf. Het was al meteen duidelijk dat zij de plak zwaaide waar ze zich ook maar bevond.

Buurvrouw bekijkt haar niet.

‘Hewel’ zegt de schoondochter, ‘uuk ne goeiendag, hé!’ en dan tegen mij: ‘ge komt hier binnen en dan bekijkt ze u nog niet.’

Maar blijkbaar waren dat de normale geplogenheden in die relatie, want na een tijdje begonnen zij min of meer te converseren. Daar stond ik van versteld en zij het haar: ‘Amai zeg, gij verstaat haar wel goed hé.’

‘Ja maar dat komt omdat ze weet dat ze tegen mij geen komedie moet spelen. Ik ben een strenge, zulle.’

Ja, dat had ik al in de mot.

En dan ging hun conversatie – zij het wel met wat haken en knopen – verder. Ik verstond geen moer van wat mijn buurvrouw zat te roepen met haar nasale stem, maar plots wendde de schoondochter zich tot mij:

‘Hebt gij gisteren haren TV uitgezet.’

Ik pleit schuldig.

‘Ha’, zegt ze, ‘daarom is ze kwaad op u. Maar dat gaat direct over, zulle.’

Kijk, op zo’n momenten dan voel ik me dus echt een slecht mens. Ik ben nooit meer aan haar TV gekomen. Al moet ik wel bekennen dat ik gevraagd heb aan de verpleging om het geluid af te zetten met de melding: ‘ze hoort er toch geen fluit van’.  Wat inderdaad het geval was.

Wordt vervolgd….