Als een mens gezond is, dan is het juiste ogenblik aangebroken om weer met volle teugen te genieten van het leven. En daar kan zo nu en dan ook eens een blogje over geschreven worden.

We gingen vorige zaterdag op bezoek bij een hele lieve vriendin die momenteel herstelt van een zware enkelbreuk. Het mens moest zo 6 weken stil zitten, en nu revalideren. En dat allemaal door nog snel even het gras te willen maaien.

Zij heeft enkele jaren terug een windhond laten afkomen van Spanje. Je weet wel, die beestjes die daar gebruikt worden voor races en vervolgens gedumpt worden. In het begin was het een schuw en mager diertje, maar intussen is hij helemaal in zijn sas en hij installeert zich graag onder de tafel bij het gezelschap.

We zaten dus aan tafel heerlijk te kletsen en te smullen van de lekkere kaasschotel, toen mijn neus ineens alarm sloeg.

‘Ofwel heeft hier iemand ene gelost, ofwel is dat de hond.’ zei ik.

‘Och,’ zei onze vriendin, ‘dat is inderdaad de hond. Ze doet dat wel meer… Tja, ’t is niet voor niets een windhond hé!’.

Men weze bij deze verwittigd: windhonden schaden de reukorganen!

En na die fijne avond waren er nog dagen zat om leuke dingen te doen want we kregen zomaar een lang weekend cadeau.

Wij dus een dagje Limburgs Holland. Hotelletje geboekt en wandelschoenen ingepakt.

Man, wat hebben ze daar mooie bossen! Ik waande me een beetje Alice in Wonderland toen we daar door liepen. En hoewel ze zeggen dat daar everzwijnen, eekhoorns, bevers, rare kikkers, slangen en ander tuig rondwaart, was het gelukkig niet onze bedoeling om die beestjes te ontdekken, want veel hebben we daar niet van gezien. Maar het bos op zich was voor ons meer dan genoeg. En Herman krijgt daar altijd gratis een lachbui bij omdat ik voortdurend mijn Noorden kwijt ben.

Echt jong, ik heb nul komma nul richtingsgevoel. Het is een talent dat mij niet gegeven is. Als ik een winkel binnenstap, dan sla ik bij het buitenkomen gegarandeerd de foute richting in. Hetzelfde met toiletten, ja zelfs na vijf keer naar de hotelkamer te zijn geweest slaagde ik er nog niet in om rechtaan rechtdoor naar de juiste deur te gaan.

Ik zit er niet mee. Ik heb andere gaven gekregen, denk ik dan. En als Herman te veel lacht, dan vraag ik hem waarom hij niet kan schilderen of piano spelen, want dat vind ik even raar.

Een mens moet zijn mondje weten te roeren in het leven.

Enfin, wij dus content met de wandeling en content met het hotelletje. Hoewel….

Bij de receptie kregen we daar een rits van instructies alsof we werden ingelijfd in het leger.

‘U mag vooral de sleutel niet op de binnenkant van de deur laten zitten, want dan moeten we het slot openbreken en dan krijgt u daar de kosten van aangerekend.’

‘Jawel, er is een balkon, maar wanneer u er beiden op gaat en u laat de deur dichtvallen, dan kan u er niet meer af. U kan dus maar beter apart op het balkon gaan.’

‘Ja, mevrouw, ik zal u meteen uitleg geven over de wandelingen, maar eerst nog even mijn instructies afmaken….’

Amai Gerard! Die is vast naar de kadettenschool geweest.

Nu was het wel een mooi hotel, mooie kamer, mooi restaurant, maar…..

De deur van het balkon leek geen probleem te zijn in verband met het dicht slagen, want uiteindelijk bleek die rotdeur zelfs niet te sluiten zodat het verdomd om te bevriezen was op die kamer.

En toen we ons installeerden in dat sfeervolle restaurant met de mooi gedekte tafels, viel ons oog op een wijnglas waar al uit gedronken was.

Geen probleem, we krijgen meteen een proper glas, vergezeld van excuses.

En dan zien we dat onze lievelingswijn aangeprezen staat. Dat is een meevaller. Bestellen dus. Even later komt dat meiske terug: ‘Die wijn is jammer genoeg niet meer in voorraad.’

En wachten, wachten, wachten op dat eten. Maar het was wel lekker.

‘Zullen we in de bar onze koffie nemen?’ Ja, goed idee. Maar we worden tegengehouden door een dame die zegt dat we eerst een handtekening moeten zetten. Dat is Herman zijn afdeling, dus ik ga alvast door naar de bar.

‘En? Klopte die rekening?’

‘Neen, ze hadden er al meteen koffie bij gezet. Maar dat hebben ze dus rechtgezet. Met excuses.’

Amai, amai, amai. Vier sterren hebben die mannen gekregen. Ik vroeg me af waarom. Maar nu weet ik het.

Toen we het hotel verlieten rekenden we af. Allez, ’t is te zeggen, zoals al aangestipt is dat Herman zijn afdeling.

‘En schat, klopte de rekening?’

Neen, ze hebben de koffie en de biertjes van de bar niet aangerekend, terwijl de ticketjes ervan wel degelijk aan de factuur vastgeniet waren.’

Daarom is dat daar vier sterren!

Maar ik ga er toch niet terug.