HET ZIEKENHUIS – herstelling onder garantie – deel 3

Je moet het niet voortvertellen, maar volgens mij zijn ze zich hier uit de naad aan het werken om een Michelin-ster te halen. Ik weet niet helemaal zeker of ze daar zullen in slagen, maar ze doen hun best.

Elke dag is er weer het overlopen van het menu, en je moet maar zeggen of het je zint, en anders stellen ze wel iets anders voor. Koffie smaakt niet? Zullen we dan een chocomelkske geven? En bij het afruimen wordt er netjes genoteerd wat je allemaal hebt doorgezwolgen. En pas op, het blijft niet bij de controle van het doorzwelgen, ze controleren ook nog eens of het er allemaal wel weer uit komt en op welke manier.

Nu moet ik zeggen dat mijn lijf intussen een oorlog is begonnen tegen alle medicatie, zodat ze hier al eens moeten nadenken hoe ze die troep er toch inkrijgen. Dus dan maar de zaak verdelen over een pilleke slikken en de rest in je aders, en vervolgens nog maar een pilleke bij om dat ander pilleke te laten passeren. Ik voel me intussen een wandelende chemische fabriek. Ik vrees dat ik binnenkort aan strenge veiligheidsvoorschriften zal moeten voldoen om nog op straat te mogen komen.

Enfin, door al die rommel in mijn lijf is mijn maag aan een protestmars begonnen en ik vrees zelfs dat ze nog in staking gaat als ik haar eisen niet inwillig. Ja, mijn maag heeft soms iets politieks.

Dus, dat betekent dat ik hier vragen krijg bij de controle van mijn inslag.

– ‘Was het niet lekker?’

– ‘Gewoon afkeer van eten.’

– ‘Zou je dan eens niet proberen met een geroosterd boterhammeke?’

– ‘Misschien is dat een idee voor morgenochtend, maar is dat weeral geen extra werk?’

– ‘Zal ik u nu al eentje roosteren? Je kan het eens proberen. Dat zal misschien wel beter smaken.’

Ja, zeg, op de duur kwam het kwijl al uit mijn mond, zo goed kon ze het aan de man brengen. Ik ben dus verkocht voor het geroosterde boterhammeke, en gesmaakt dat het heeft!

En als ik dan mijn appreciatie uit voor zoveel zorg en tegemoetkoming, weet je wat ik dan als antwoord krijg?

– ‘We zouden dikwijls nog meer willen doen, maar het is jammer dat we er niet altijd de tijd voor hebben.’

Er lopen hier echt schatten van mensen rond. En ik hoop dat ze op hun beurt op tijd en stond in de watten worden gelegd, want ze hebben het verdiend.

Maar als het gaat over taalkennis, dan gaan ze nog efkes moeten wachten op hun Michelin-ster. Je moet weten dat je hier niet zomaar binnen of buiten kan. Neeneen, ik lig niet op psychiatrie, al zou je bij het zien van sommige patiënten wel wat twijfel kunnen krijgen.

Je moet hier dus een code intikken om buiten te geraken, en als je binnen wil, dan moet je op een grote knop drukken om de dubbele deur open te maken. Bij het buiten gaan moet je wel wat behendigheid tonen, want het bakje waar je de code moet indrukken staat naast de deur, en als je gewonnen hebt, dan krijg je een groen lichtje en gaat de deur open. Soms krijg je een rood lichtje omdat je de cijfertjes niet snel genoeg na elkaar hebt ingetikt. Dan moet je even wachten als penalty en vervolgens herbeginnen.

Maar dat is nog niet zo ’n probleem. Het moeilijke ligt in het feit dat het bakje dus aan de rechter kant van de dubbele deur staat en dat die deur open draait naar de kant waar je staat. Dus moet je je dan haasten om van achter die deur te komen en erdoor te sprinten vooraleer ze weer dicht gaat. Als je zoals ik met zo’n staander door het leven gaat waar je je chemische grondstoffen mee vervoert, dan is dat niet vanzelfsprekend. Want je moet weten dat die wieltjes van dat ding ook niet altijd luisteren zoals het in onze tijd zou geweest zijn. Tegenwoordig moeten ze overal tegen wringen, zelfs de wieltjes.

Enfin, dit alles om iets duidelijk te maken over de taalkennis hier.

Aan de grote knop aan de buitenkant hangt een A-viertje met daarop:

“PUSH HERE

DUW HIER

POUSSE ICI”

Aiaiaaai. Eerst en vooral weet ik niet waarom er hier in Vlaanderen wordt voorrang gegeven aan de Engelse taal. Maar soit, daar kan ik mee leven. Ten tweede meen ik dat het correcter zou zijn om te schrijven ‘druk hier’ in de plaats van ‘duw hier’, maar daar wil ik geen polemiek over opzetten.

Alleen waar het gaat over die ‘pousse ici’, daar stel ik vast dat de taalkennis niet helemaal is wat ze zijn moet. In het Frans gebruiken we altijd de beleeftijdsvorm. Het moet dus zijn : ‘poussez ici’. We zouden ons als Vlaming ook niet echt gerespecteerd voelen moest er staan ‘ge mot hier ne keer stoempe’.

En – ik kan er niks aan doen – de klank dat die ‘pousse ici’ weergeeft doet me verdomd te veel denken aan de poesjes van Trump. ” Pussy? Si!”

Och Annie, ge moet zo de haarkliever niet uithangen!

Ondanks de vermaningen van Inge ga ik dus nog altijd tussendoor een poging doen om te roken. Toen ik daar vanmorgen zat was er een dame in het plat Gents haar verhaal aan het doen over haar opname. Ze was voorheen geopereerd geweest aan haar rug en daar hadden ze blijkbaar een ijzerwinkel in gestoken om die aaneen te houden. En dan vertelde ze:

– ” ‘k Woare op meine rugge gevall’n en ‘k voelden het geleik: mein veize zoate los. Nie die van meine kop zulle, die van meine rugge.’

Je ziet, lieve lezer, hoe gezonder je hier bent, hoe plezanter het wordt!

(wordt vervolgd…)