Dat krijgt ge dan als ge u opstelt als een zelfstandig denkend wezen: dat ze u ook behandelen als een zelfstandig denkend wezen! En in een ziekenhuis komt dat heel onverwacht en onwaarschijnlijk over.
Ik heb hier al lovend en eerbaar gesproken over de jonge chirurg die me al deze miserie heeft aangedaan, en ik ben hem er heel dankbaar voor. Hij heeft mij ook altijd als ‘vol’ aanschouwd en bejegend. En toch vond ik het bijna schokkend dat hij mij gisterenavond vroeg wanneer ik van plan was om naar huis te gaan.
Comment? Zegt dat nog eens?
– ‘Hewel ja, ik laat het aan u over om te bepalen wanneer ge naar huis wilt.’
– ‘….meent ge dat nu?’
– ‘Ge evolueert beter dan de gemiddelde patiënt, en ik zeg niet dat ge hier direct naar huis moet, maar moest ge mij morgen zeggen dat ge overmorgen naar huis wilt, dan krijgt ge mijn zegen. Ge moet het maar zelf een beetje aanvoelen. Ge zult in elk geval thuis lekkerder eten hebben dan hier, en meer op uw gemak zijn.’
Amai mijne frak. Krijgt dat op uw dak.
En ik die dacht dat ik hier nog minstens een week de gehandicapte kon uithangen. Vergeet het.
Mijn grijze massa heeft de verbazing snel weggewerkt en is mee gestapt in de wereld van volwassen overleg.
– ‘Awel meneer doktoor, als de door u aangepakte nieuwe riolering weer in werking is gesteld gelijk het zou moeten, en als die verdomde pijn een beetje wil temperen, dan wil ik daar gerust nog eens over discussiëren.’
– ‘Als dat voor u de twee criteria zijn, dan hebben we een deal.’ zegt hij.
Blijkbaar moet ik me die pijn niet aantrekken (ge moet mij eens uitleggen hoe ge dat doet: pijn niet aantrekken), gewoon pijnstillers nemen. En het kalmaan doen. Goed luisteren naar uw lijf om te zien wat het aankan. Die pijn dat is omdat we die spieren helemaal hebben opzij moeten trekken om die darm eruit te halen, en we hebben er ook een deel van doorgesneden. Aye!
Denk….denk….denk…. ’t Is lastig wanneer ze zo een denkzaadje in uw hersens planten. Dat begint daar te groeien en te groeien tot het een hele boom is en dan is er geen plaats meer om aan iets anders te denken.
En het is alsof de duivel ermee speelt, maar van de slag begonnen die riolen daar ineens te rommelen en in gang te schieten.
Het doet me denken aan ‘den bouw’. Als de datum van oplevering nadert, dan blijkt ineens ook alles mogelijk en gaat alles ineens razendsnel vooruit. Kwestie dat ze de factuur kunnen maken.
Mijne cent is gevallen. Ik snap nu wat ze bedoelden dat ik één tot drie maanden thuis zou moeten revalideren. Ik had daar zo een vaag idee over in de zin van: ik zal wel mijn huishouden doen en tussendoor een beetje uitrusten. Maar dat is dus ijdele hoop. Ik ga de volgende weken (of maanden? Lieve God, neen hé) sloffend door het leven mogen gaan.
Lekkerder eten? Ik geloof niet dat ik in staat ben om in een pot te staan roeren.
…… zonet kwam de assistente van de chirurg hier binnen. Ik legde haar mijn hersenspinsels uit en ja hoor, ze beaamt ten volle dat ik mijn knopke verkeerd had afgesteld. Vergeet voorlopig elke actie die verder gaat dan slef-slef.
Het heeft dus geen zin dat ik hier blijf wonen tot Sint-Jutemis. Beterschap is een lange termijn woord.
Cursuske ‘geduld’ nodig Annie?
Ik zal in de loop van de dag nog wel eens bloggen, mannen, maar nu moet ik eerst een sigaret hebben. Het kan me niet schelen dat ze niet zal smaken.
En ik moet de ontregelde knop eens doornemen met mijnen Herman.
En ik ben heel benieuwd hoe jullie dit zouden aanpakken moesten jullie in mijn plaats zijn. Laat eens horen.
Hoi Annie, ik ga me hier nu ne keer volledig aansluiten met Johan (wie dit dan ook mag zijn), je hebt zoveel mensen goeie raad gegeven en bijgestaan in moeilijke periodes. Piekeren helpt toch niet, neem het leven zoals het is 🙂 Nu efkes toepassen op jezelf. Maar jah ge weet wat ze zeggen hé : dokters en bij uitbreiding psychologen, hulpverleners enz… zijn zelf de slechtste patienten 🙁 Oei binnenkort ga ik hier ook nog overkomen als ervaringsdeskundige… ‘k Heb dan toch blijkbaar iets geleerd van jou 🙂
Bedankt Kurt. En noem jezelf gerust ervaringsdeskundige. Ge hebt al behoorlijk wat waterkes doorzwommen en daar wordt een mens wijs van!
Slof..slof… Gaade da kunnen? Maar thuis is toch thuis hoor. Zoals ze hierboven zeggen.. eerst kijken wat er zoal uit uwen achterkant komt, ziet dat er ook uit.. vertrekken. Der is geen betere plaats als thuis en niet te bekakt zijn ( hihi) om tegen uw bezoek te zeggen, sorry ik ben moe, ze zullen dat wel begrijpen. Verzorg u want gij alleen voelt uw eigen lijf. Nen dikke knuf xx
Merci Paulette. Kogel is intussen door de kerk. Zie laatste blog. Die heb je blijkbaar gemist. En a propos, ik vind dat gij al even goed een blog zou kunnen schrijven!
Lieve Annie
Ge vraagt…. ge krijgt…
1.Ik zou niet naar huis gaan met alleen darmgeroffel. Eerst resultaat in de pot ‘ZIEN’
en dan nog eens goed kijken hoe dat hoopje, als het dan al een hoopje zal zijn,
wat ik sterk betwijfel…er uitziet…
2. 2 x goed resultaat op pot Lucas…. naar huis…
3. Naar huis wil zeggen: herstellen…. en niet Annie “TGV EUROPE” willen zijn…
4. Hulp in huis gaat in het begin op uw zenuwen werken, maar went wel….
5. Hoeft daarom niet lang te zijn….
6. Dus ja Annie…. je gaat het echt rustig aan moeten doen…
7. De enige weg naar volledig herstel…
8. DAT LUKT JE WEL!
Oh Inge, het is alsof de duivel ermee speelt, maar punt twee is afgevinkt! Dat betekent dat ik eens overleg zal moeten plegen met mijn lieve levensgezel hoe we dat beesteke gaan wassen. Merci voor de goede raad! Ik doe mijn best.
Annie, wat je kan doen is … berusten in de slof-slofperiode. Dat past uiteraard niet in jouw gangbare levenfilosofie. Edoch, je kan daar nu ambetant door lopen, over zagen, paniekeren, je zorgen over maken…. wat je ook doet: het resultaat blijft toch hetzelfde. De toestand wat bijkruiden met zwarte humor helpt ook en dat mag voor jou geen probleem zijn.
Ge hebt helemaal gelijk, Johan. Ik heb op mijn ouwe dag blijkbaar nog veel te leren. Maar ik ga ervoor. Merci!
Lieve Annie, om te beginnen zou ik dat idee van die sigaret sowieso deleten!! Dat tast de hersenen aan!
Nu moet je PROBEREN om nuchter na te denken ( de voorbije narcose is GEEN excuus meer).
Zelfstandig denken mag voor de volle 100% vanaf de uitgang van het ziekenhuis. Daarbinnen ben je overgeleverd aan ‘de witte wereld’ en die hebben gelijk tot jij buiten bent en dan kan je terug vallen op jouw eigen jarenlange levenservaring.
Weet je nog hoe jijzelf bezorgd was om anderen en wijze raad gaf, zo van : goe rusten, niks forceren, als ik iets voor je kan doen, geef maar een belleke, en als het niet gaat vraag dan aan hulp !..Remember!!!
Zo dat is nu jouw nabije toekomst.
Wees gerust, na een kleine, korte uitschakeling van die bepaalde hersenhelften die andere dingen voorstellen zal je de “geneugten van het ondergaan” beslist kunnen smaken. Misschien niet lang maar…
Elke stap vooruit is winst, ook een kleine stap! Veel beterschap! Dikke knuffel!
Lieve Annemie, gij zijt nog altijd die wijze madam die al in jou zat toen wij nog samen op de schoolbanken zaten. Man, wat heb ik toen naar jou opgekeken! Dank je wel voor je advies. Ik volg!
Voor wat het waard is… ik zou toch zeker het weekend in het ziekenhuis proberen overbruggen. En voor het eten zelf hoef je St Lucas niet te ontvluchten he… da’s daar helemaal niet slecht! ’t Beste en Grtjs
Lieve Fanny, ik kan alleen maar beamen wat je zegt over het eten in Sint-Lucas, maar ik vrees dat ik hier intussen al te veel weken heb moeten doorbrengen en dat ik er een soort van aversie van gekregen heb. En mogelijk heeft dat ook te maken met mijn maag-darmstelsel dat ze overhoop hebben getrokken. Maar ik zou inderdaad niet alleen maar vertrekken omwille van het eten. Ik ga gewoon moeten de knoop doorhakken en mij erbij neerleggen dat ik hier niet kan wachten tot het nog beter wordt. Dat zal gewoon thuis moeten gebeuren, want anders zit ik hier mogelijk nog een hele maand. Bedankt voor je goede raad. Ik ga in overleg met de grote baas thuis.