Bedankt, mijn lieve vrienden, voor alle goede raad. De kogel is door de kerk. Mijne knop is omgedraaid en morgenavond gaan mijn valies en ik weer naar huis.

Home sweet home.

Ik probeer dus te aanvaarden dat ik niet zal kunnen doen wat ik zou willen doen, ik zal er mij bij neerleggen dat ik voor een tijdje de calimero in mezelf moet laten spreken, en ik zal mijn best doen om mijn dagen zo nutteloos mogelijk door te brengen. Met een beetje goede wil moet dat wel lukken.

En niets houdt me tegen om grootse plannen te maken tegen de tijd dat ik me weer Hercules voel.

Want dàt is wat ik wel zeker weet: ik hoef vanaf hier geen ziekenhuizen meer. Ik heb het gehad. Mijn abonnement is op. Ge moogt mijn volle bonuskaart hebben voor wie geïnteresseerd is.

Het stoute stukske Annie (wat niet hetzelfde is als het stukske stoute Annie, hé Johan) is eruit. Dat kan me dus niet langer de duvel aan doen. En voor de rest voldoet mijn lijf meer dan wat gemiddeld mag verwacht worden met dat cijfer op de teller. Mijn kar zal nog wel efkes blijven rijden. Daar gaan we van uit.

En dan ga ik eindelijk eens écht met pensioen, en niet zoiets halfslachtigs zoals het tot hiertoe is geweest.

Hoewel – voor wie het niet wist – ik elke dag toch nog wel een paar uurtjes aan de mail zit met gewezen patiënten. Ik heb er zelf deugd aan om toch nog een beetje te kunnen helpen. Het verbaast me nog altijd dat er zoveel psychologen zijn die denken dat ze de psychiater moeten uithangen die enkel maar vragen stelt en luistert. Mensen zitten daar doorgaans niet op te wachten. Mensen van deze tijd willen vooruit, ze willen tips en eye-openers om door hun blinde vlek heen te boren. Ze willen daadkracht en energie. En gelijk hebben ze.

En ik geloof dat ze het er hierboven om doen: ze sturen altijd mensen op mijn pad die naar me toe worden gezogen als een magneet. Hier was een jong dametje op de gang hiernaast die een eerder zeldzame compulsieve stoornis vertoont. Ze roept namelijk te pas en te onpas een ongecontroleerde kreet. En neen, het is geen Tourette voor wie dat mocht opwerpen. Ik kon het kind er op die korte tijd niet van af helpen, maar ik weet zeker dat ze nu hoop in haar sjacoche heeft.

Maar deze blog heeft niet de bedoeling om dit soort van ernstige praat de wereld in te sturen, dus laat ik dan maar de koers wijzigen.

Ik heb hier weer heel wat mogen leren. In de apenkooi hadden ze het over de ziekenhuizen in de omgeving, en ik wil u deze wetenschap niet onthouden, al sta ik niet garant voor de echtheid ervan. Maar het zijn wel allemaal doorleefde verhalen.

Blijkbaar moet ge in Maria Middelares zijn voor de beste oncoloog, maar ge moet er wel bijnemen dat het een hark is als het om emotionele intelligentie en om communicatie gaat. Hij blijkt bot, geeft geen informatie en is onvriendelijk, maar hij kent zijn vak als de beste van kilometers in het rond.

En in het UZ Gent kunt ge maar beter niet zijn. Dat blijkt een fabriek te zijn waar het allemaal moet vooruit gaan en waar ze er niet erg mee inzitten om u als object te bejegenen. Een mevrouw had daarover ook een anekdote. Die moest voor haar operatie een infuus krijgen, en dat lukte van geen kanten. Ze zat helemaal doorprikt en ze was het zat om telkens al haar aders te laten springen, terwijl ze daar tijd stonden te verliezen want ze moest onder het mes. Op een bepaald moment zei ze:

– ‘Kom, geeft hier, die naald, da’k het zelf doen’. Ze heeft de boel er gewoon zelf in geploft.

Tja, ge neemt het maar voor wat het waard is. Ik was er niet bij.

Als afsluiter nog maar eens een woord van lof aan mijn gelegenheidsbeenhouwer. Hij heeft me wel mishandeld, maar ik ben hem eeuwig dankbaar voor het snijwerk dat hij heeft verricht. En een merci aan de verpleging, al moet ik eerlijkheidshalve erbij zeggen dat er hier en daar toch wel eentje tussen zat die ik soms in mijn fantasie achter het behang heb geplakt.

Niet te vergeten: ook een dikke merci aan ons Belgenland met het fantastische stelsel van sociale zekerheid. Ik voel me gekoesterd in een dergelijke maatschappij. Ze mogen ervan zeggen wat ze willen.

En als ik hier het verhaal hoor van een man die hier elke zes weken een drietal dagen moet komen doorbrengen om een aantal fleskes door zijn aders te laten stuwen die 150 Euro het stuk kosten…. en hij vertelde er dan bij dat hij aan het begin van zijn ziekte gedurende 10 dagen 35 van die flesjes per dag moest doorspoelen, dan is de rekening rap gemaakt. Niemand kan dat betalen als we niet solidair zijn met elkaar. En het kan ons allemaal overkomen. Laat ons maar blij zijn in ons apenland.

En last but not least mijn genegen en welgemeende dank aan al mijn lieve vrienden van dichtbij en van veraf. Ik voel bij elk van jullie een warm draadje dat onze harten verbindt. Echt waar.

Die verbondenheid is de motor van mijn bestaan, de mazout van mijne moteur, de plomb van mijn energie en de Roundup tegen het onkruid van het pessimisme.

En…..

Ik ga mijnen Herman verstikken onder mijn liefkozingen, ik ga mijn kinderen zo hard knuffelen dat ze hun ribben breken en ik ga mijn kleinkinderen verwennen dat het de rotste stinkerkes in de wijde omgeving worden. (maar nee gij!)

En ik hoop dat gij en ik, lieve lezer, het warme draadje nooit van ze leven doorknippen.

Mogelijk zal ik in mijn komende lege dagen nog wel wat bloggen. We zien wel. Maar dat is geen voorwaarde om mekaar te horen of te zien, dat weten jullie wel.

Morgenavond heb ik iets te vieren. Juist: de eerste dag van de rest van mijn leven.

Lectori Salutem.