– Moeke, zoudt ge geen ziekenhuisbed in uwe living zetten?

– Mams, ge zoudt beter een rollator gaan halen bij de ziekenkas.

– Mamsie, gaat ge ’t ons echt zeggen als we kunnen helpen?

Ik ben vereerd dat ik zo op handen wordt gedragen door mijn kinderen. Maar neen, geen rollator, en al zeker geen ziekenhuisbed. Ik wil me niet zieker voelen dan ik ben.

Ik heb het ziekenhuis de rug gekeerd. Behalve nog een controle aan het einde van de maand, heb ik me voorgenomen om daar niet zo gauw meer over de vloer te komen. Het was een avontuur, en het was er goed vertoeven, maar nu ben ik het wel beu.

Maar vergeten doet een mens zoiets niet, en ik zou het niet fair vinden mocht dat in één richting gebeuren. Ik heb er dus voor gezorgd dat ze het zullen geweten hebben dat daar ooit een zekere bloggende Annie voor een tijdje haar tweede residentie heeft gehad.

Hoe doet ge dat? Ge geeft de mensen een schilderij, en dan durven ze niets anders dan die op te hangen. Mocht één van jullie ooit eens zijn darmen in de knoop hebben, dan kunt ge daar waarschijnlijk een stuk geschiedenis zien hangen.

Het had schoon geweest had ik iets met darmen geschilderd, maar dat gaat allemaal zo rap niet, en het is – bij nader inzien – toch ook niet zo apetijtelijk, dus zijn het de handen geworden.

Want zeg nu zelf, om zo een huzarenstukje uit te halen van een mens letterlijk binnenste buiten te keren, daar moet ge wel speciale handen voor hebben.

En daarmee heb ik thuis weer plek om iets anders te hangen. Het is wel een probleem als ge schildert, want waar moet ge er overal mee blijven, hé.

Enfin, ik ben dus thuis geraakt. Inderdaad: slef-slef.

Hebt ge dat al eens voor gehad dat ge thuis komt en dat ge u direct op een stoel ploft? Ik niet. Best een zotte ervaring. Maar lang heeft dat zitten niet geduurd. Ik kon het niet laten om toch maar sla beginnen te kuisen (ja zeg, ik had honger en Herman had gezegd dat we biefstuk-friet zouden eten).

Maar langer dan drie minuten kan ik niet blijven recht staan, dus dan maar een stoel bij geschoven. Ge moet dat eens proberen, sla kuisen terwijl ge op een stoel zit.

En dan te zwijgen over de commentaren van mijn levensgezel. Die had er zich op ingesteld dat hij het roer hier zou overnemen, maar dat was buiten de waard gerekend. Ik heb het allemaal schoon in de war gestuurd.

– ‘Ja maar, gaat gij nu eten maken of doe ik het?’

Kijk, iedereen die Herman kent weet dat het onmogelijk is om hem kwaad te krijgen. Maar als hij dàt zegt, dan moogt g’er zeker van zijn dat hij het op zijn hespen heeft.

Och, we hebben er zelfs niet moeten over discussiëren. Mijn lieke was rap uitgezongen na die sla.

En tot mijn grote vreugde ben ik s’ avonds zelfs de trap opgeraakt, op verticale wijze, en niet schuivend op mijn billen zoals ik me had voorgesteld.

Het leven kan schoon zijn.

Herman is gisteren nog een paar kilo pijnstillers gaan halen bij de apotheker. Kwestie van mijn maag naar de botten te helpen. Want waar ga ik anders nadien over klagen als mijn darmen weer in orde zijn?

Voor de rest doe ik – zoals gezegd – mijn best met nutteloos te wezen. Het is niet gemakkelijk, maar het zal wel wennen. Ik maak grootse vakantieplannen, en organiseer alvast weekendjes en uitstapjes op langere termijn. Dat moet lukken.

Herman heeft vanmiddag een spiegelei voor me gebakken. Luxe. En ’t was nog lekker, ook. Eieren krijgt ge niet in het ziekenhuis. Of toch wel. Ik hoorde iemand vertellen dat ge wel een vacuüm verpakt hard gekookt ei kan krijgen, maar ge moet opletten dat ge het niet laat vallen, want dan blijft het botsen. Liever niet, dus.

Als ge er tegen kunt dat ik in kamerjas rondwaar, dan is bezoek heel welkom. Ik heb het excuus dat ik niets rond mijn schijnbaar zwangere buik kan verdragen om me niet te moeten aankleden. Weeral luxe.

De koffie moet ge zelf zetten en de koekskes moet ge zelf uit de kast halen. Maar er is voorraad genoeg.

Tenzij ik ze zelf allemaal opeet natuurlijk, want ik veeg mijn voeten aan de kilo’s die erbij komen. Na drie dagen zonder eten of drinken is de teller weer gezakt.

Hoewel….

Ik moest daar op die balans gaan staan en weet ge welk cijfer er toen verscheen? 137!!! Jawel, ge leest het goed. En bij de tweede poging bleef dat nog altijd hetzelfde. De verpleegster zag ook wel dat er iets niet klopte. En ja, dat ding stond op Lbs (de ponden dus).

En nog iets dat geslonken is. Ons Tineke had het al eens uitgeroepen:

– Ma, gij zijt percies gekrompen.

En bij het pre-operatieve onderzoek, waarbij ze ook willen weten hoe groot ge zijt, bleek inderdaad dat ze gelijk had. Ik ben verdorie vijf centimeter kleiner geworden. Potdekke jong, seffens moet ik nog op een ladderke staan om mezelf in de ogen te kijken in de spiegel.

Enfin, zolang mijn hersens nog niet te veel krimpen vind ik het niet erg.

Ik ga me in de zon placeren. En ik hoop dat jullie hetzelfde doen vandaag.

Tot blogs.