Ik had me nog net op de valreep voor mijn operatie een flodderbroek gekocht, en die komt nu perfect van pas om ‘aangekleed’ rond te lopen. Moreel gezien maakt dat een heel verschil met een pyjama van ’s morgens tot ’s avonds.

Ons Annie zit hier dus fris gedoucht te blinken in de flodderbroek. Met een aperitief binnen handbereik. En zeggen dat mijn ex vroeger zei dat ik niet in staat was om te genieten van het leven. Ba neen, niet zolang hij geen poot uitstak natuurlijk. Haha. Mijn vrijheid begint waar de jouwe eindigt, hé. Kwestie van een gezond evenwicht te houden.

Ik heb een heerlijke nachtrust gehad en voel me vandaag al weer vijf centimeter kwieker dan gisteren. Als het aan dat tempo voort gaat, dan loop ik volgende maand de marathon.

Hier staat ‘De zevende dag’ op. Leuk om al die politiekers te horen discussiëren over non-issues. Hoog tijd dat ze een examen inlassen vooraleer mensen zich kandidaat mogen stellen als ze in de politiek willen gaan. Een minimum aan gezond redeneringsvermogen is toch een must, vind ik. Helaas.

Nu zitten ze met cijfertjes te gooien en te toveren rond pensioenen. Er is ongelijkheid tussen mensen die gewerkt hebben en werklozen.

Is dat nu zo moeilijk? Geef toch gewoon iedereen hetzelfde pensioen. En dan wel eentje dat toereikend is om ook desgevallend een home te betalen. Ambtenaren moeten niet meer krijgen dan iemand die werkte, en een werkloze moet niet minder krijgen. Oud zijn is voor iedereen hetzelfde.

Ik kan er hier nog een heel bos over opzetten, maar dat ga ik niet doen. Want ik vind zelfs dat we het voorbeeld zouden moeten volgen van sommige andere landen waar iedereen hetzelfde minimum inkomen krijgt en waar men dus kan kiezen om daarnaast al dan niet te werken. En dergelijke polemiek zou ons tot ver kunnen leiden.

Maar – ik heb het al eerder gezegd en ik heb al eerder gezondigd – deze blog is er niet om de ernst der mensheid te onderstrepen. Wel integendeel: het gaat om de luchtigheid van het bestaan. Laat ons dat zo houden.

Ik heb mijn lieve Herman net instructies gegeven hoe hij de sla moet uitplanten. Want hij is vol goede wil, en gelukkig ook leergierig. Hij weet alles over zwaartekracht en ingenieurs-dinges, maar een simpele sla in de grond poten behoorde tot hiertoe niet tot zijn repertoire. Hoe plezant is da.

En ik had al aangekondigd dat ik grootse plannen ging maken voor de nabije toekomst, en daar heb ik me dan ook heel consequent aangezet. De reisplannen met Herman, die lopen als een trein, dat is geen probleem. Maar nu wil ik ook een weekend organiseren met mijn kinderen en mijn kleinkinderen, maar dat is een ander paar mouwen. Naar het schijnt zit dat jong geweld voortdurend op hun GSM en op sociale media, maar als ge een antwoord op uw mail wilt, dan moet ge wel wat geduld hebben.

….

Die puntjes, dat wil zeggen dat ik een pauze heb ingelast. Zoals het een oude-van-dagen betaamt heb ik mijn middagdutje gedaan en me onledig gehouden met het lezen van nog maar eens een thriller. Vergis u niet. Ik lees tussendoor ook nog eens iets anders. De gazet bijvoorbeeld. Of nu ook de Feeling en de Flair die ik in het ziekenhuis heb gekocht maar nog niet had opengeslagen. En – opgelet – tussendoor ook de Nag Hammadi Geschriften. Dat zijn die oude schrijfsels die ze teruggevonden hebben en die de Bijbel en andere gelijkaardige heilige dingen voorafgaan. Heel interessant om te ontdekken wat voor een troep ze er in het Vaticaan van gemaakt hebben.

Herman is naar de Brico. En ik stikjaloers. Het komt tegenwoordig bij mij over als een exotische trip als ge naar de Brico kunt. Ik kan mijn kot niet uit. Gekluisterd en geketend. De komende weken zal ik veilig thuis vertoeven, met de pot binnen handbereik, want die machienerie van mij is nog altijd op tilt geslagen. Ik zou daar heel grappige dingen kunnen over schrijven, maar die bewaar ik voor Herman. We lachen hier wat af. En het plezante is dat het elke dag minder pijn doet als ik lach.

Ik heb ook tegen Herman gezegd dat ik plannen heb om me eens toe te leggen op het online shoppen. Hij bekeek me alsof ik een buitenaards wezen was en vroeg of ik eerst ging plaats maken in mijn kleerkast.

Ah neen, dat kan ik nu niet. Dat is te zwaar werk momenteel.

En nog iets: ik ben er helemaal uit geraakt. Ik ga een elektrische fiets kopen. Deze keer een blik alsof ik pas uit de psychiatrie ben ontslagen. (Lieveke, het was wel mijn buik, hé, niet mijn koppeke).  Ja jong, met dat nieuwe mobiliteitsplan in Gent zie ik het niet zitten om daar met de auto naartoe te gaan, en met het openbaar vervoer doe je er veel te lang over. En ’t is beter voor het milieu en al zeker voor mijn conditie.

Case gesloten. Annie heeft het pleit gewonnen. Herman gaat daar eens werk van maken om het juiste model te bepalen. ’t Is ne schat, maar ge moet weten hoe ge hem aanpakt.

Elke vrouw die dit leest zal beamen dat ze wel weet hoe ze haar eigen man aan haar gelijk moet krijgen. En ik ben ervaringsdeskundige.

Seffens zet ik mij achter het kookfornuis. Mét stoel en mét assistentie van Herman. Potten uit de kast halen lukt nog niet. Iets op een hoog schap nemen lukt ook niet. Maar een kieken kruiden en op een knopke drukken om het vuur aan te zetten, dat ligt al in mijn mogelijkheden. Vervolgens krijg ik forfait voor het afruimen, en dat vind ik een ware luxe. Gewoon van tafel naar de luie zetel.

Ge ziet, we hebben ons evenwicht hier al behoorlijk gevonden. Ik steek de was in, en Herman haalt hem uit. Ik plooi. De strijk, die zal hier nog een paar weekskes blijven liggen, maar Herman heeft een stapel hemden in de kast liggen waar ge tot aan volgende winter mee toekomt. Wat zit die eigenlijk te zagen over mijn kleerkast?

Och, overeenkomen is niet moeilijk als ge mekaar maar het licht in de ogen gunt, en daar mag ik hier niet van klagen.

Tot blogs.