Ik probeer deze dagen de dialoog aan te gaan met mijn lijf. Niet gemakkelijk, dat taaltje dat ze daar spreken.

En, onder ons gezegd en ondanks dat ik altijd maar hoor zeggen dat ge uw lijf graag moet zien, weet ik niet of ik mijn lijf nu zo ’n sympathiek personage vind.

Ik zal u eens zeggen wat ik ervan denk. Ik vind het een eigenwijs en koppig persoontje, waarmee ge geen compromissen kunt sluiten, die ook niet duidelijk is in wat het wil, maar er wel in slaagt om u achteraf vierkant uit te lachen als het u begint te pesten. Smerig sujet.

Ik heb dus een nieuwe strategie bedacht.

Waar het gaat om de beperkingen die het lijf me oplegt is het vrij duidelijk. Dat is niet zo moeilijk. Het lijf zegt ‘Neen’ als het niet wil. Ik voel me niet geroepen om een sprongetje te maken, want het is evident dat mijn lijf dat niet wil.

Bij de onduidelijke dingen is het een kwestie van uit te proberen en af te wachten wat dat eigenzinnige lijf ervan denkt. Ik hoor het dan wel of het OK was of niet. Net een rotverwend joch waar je voortdurend de goestingskes moet van invullen.

Sinds gisteren ben ik begonnen met het experiment: ‘stop de pijnstillers’.

Echt jong, ze komen mijn oren uit. En op den duur vult dat slikken een mens zijn bestaan en zit ge daar op gefocust.

Ik kan het u wel vertellen: mijn lijf lijkt het redelijk OK te vinden. We beginnen zo stilaan een beetje vriendjes te worden.

Bovendien lukt het ook stilaan om weer wat piano te spelen en ik ga me deze namiddag als troostprijs eens aan het schilderen wagen.

Jawel, ge leest het goed, troostprijs.

Herman had sinds een eeuwigheid kaarten gekocht voor de opera in Antwerpen. Maar ge ziet van hier dat ik zo’n lange rit zou kunnen overleven, en laat staan dat mijn darmen daar midden in die voorstelling beginnen op te spelen. Ik zou het niet willen gedroomd hebben.

Ge hoort mij niet klagen. Het gaat hier alle dagen beter, en ik weet dat ik over afzienbare tijd mijn spieren weer mag gaan terughalen van waar ze nu naartoe zijn verdwenen. Dat wordt nog een hele opgave, maar ik zie het wel zitten.

Ik denk aan mijn lieve vriend die me enkele dagen terug liet weten dat hij de diagnose Parkinson heeft gekregen, en ik wou dat ik een toverstaf had om het ongedaan te maken. Want van alle mensen is hij degene die dit niet verdient. Ik zend hem pure golfjes positieve gedachten in de overtuiging dat het hem kan helpen.

Los van de kommer en kwel des levens zijn er ook mooie dingen. Zoals de fijne bezoekjes die ik mag krijgen van zoveel lieve mensen. Momenten om bij te babbelen, om herinneringen op te halen, om plannen te maken. En dan krijg ik taartjes en bloemekes. Mijn dochter maakte een heerlijke ovenschotel klaar, en ik heb een lieve vriendin die me een hele verhuis aan super lekker eten heeft gebracht. Man wat een verwennerij! Het is telkens een klein bommetje energie. Schoon.

Maar ’t schoonste is wel het bezoek van mijn kleinkinderen. Uitzonderlijk had ik ze nu eens alle drie tegelijk op bezoek. Feest!!!

Niks zo schoon als de ongekunstelde liefde van zo’n hummel. En ze doen het elk op hun heel bijzondere en persoonlijke manier. De kleine Roxan moet altijd eerst op temperatuur komen, maar leeft binnen de kortste keren op en voelt zich als een visje in het water bij oma. En dan gaat ze haar weggetje. Net haar moeder toen ze klein was.

De kleine Stef houdt zijn wildebras-zijn een beetje in, want zijn mama heeft verteld dat oma een beetje van de stevigheid kwijt is geraakt.

En Len, de oudste, die is geboren om de wereld te verbeteren en overal behulpzaam te zijn. Blijkbaar kon mama hem niet langer thuis houden want hij moest per se oma gaan ‘verzorgen’.

Hij komt naast me zitten en zegt heel bezorgd:

‘Oma, ik moet jou altijd zo missen’….

Slik.

‘Ik ook, manneke. Ik ook.’

Een mens kan zijn hart breken aan schone dingen. Ge moet daarmee opletten.

 

Fijne zondag allemaal!