HELP, WE VERZUIPEN!
Hier zijn we weer met de blog. Ik heb geduldig gewacht tot ik nog eens zou opgenomen worden in het ziekenhuis, maar neen hoor, deze madam blijft gezond na die laatste ingreep. Dat is natuurlijk goed nieuws, maar daardoor blijven mijn vingers jeuken en blijft de wereld verstokt van mijn geblaat en gebazel.
Tijd dus om dus met z’n allen weer een verwonderd maar ook kritisch oog op de wereld te gooien. In alle opgewektheid, weliswaar. Laat er ons geen treurmars van maken, en ook geen tranendal.
En hier zijn we dan.
Vanwaar die titel?
Ik vraag me af of ik de enige ben op deze aardkloot die zo stilaan een kromme rug krijgt van alle regeltjes die ik moet meedragen, en een pijnlijke kop omdat ik zoveel moet onthouden wat mag en wat niet mag. En uiteraard stress op momenten dat ik goed weet dat ik de regeltjes overtreed.
Waar zijn we mee bezig?
Elke dag lees ik in de krant weer een of ander nieuw verbod of gebod. Hebben die politiekers echt niets anders te doen dan nog meer wetten bij te maken? En hoe komt dat toch dat we met z’n allen schreeuwen om regeltjes?
Zijn wij collectief boos op elkaar? Willen we niet meer spreken tegen elkaar? Vinden we het te lastig om mee de geest van onze samenleving te bepalen? Of moeien we ons graag veel te veel met anderen? Moeten we daarom de politiek inroepen en hen vragen dat zij iedereen op de vingers tikken die zich niet gedragen zoals wij het willen?
Maar het is al veel verder gesteld dan dat. We krijgen regeltjes en boetes voor de gewoonste dingen.
Ik vraag me soms af hoe het komt dat ik nog leef. Want toen ik klein was, dan bleek het helemaal niet zo vreemd dat niemand een helm droeg op een brommer of op een fiets. Ik heb nooit van mijn leven in een kinderstoel gezeten in de auto, en gordels waren gewoon niet voorhanden.
Mijn pa die pafte zijn pijp in de auto, zonder ook maar een venster open te zetten. Ik vraag me af of hij nog de weg kon zien door al die rook. En wij maar hoesten op die achterbank. Ik ben er niet aan gestorven.
We speelden op straat, en niemand noemde ons ‘hangjongeren’. We hadden weinig speelgoed, maar datgene wat we hadden hoefde niet per se door een rits controleurs te zijn goedgekeurd. Ik heb echter nooit mijn legoblokjes ingeslikt omdat ze te klein waren. Ik heb geen plasticine opgegeten.
Ik zat achterop de fiets bij mijn moeder, mijn billen op de harde bagagedrager, en ik hield me vast aan ons moeder of aan haar zadel. Niks geen stoeltje, geen gordel, geen nada. Ik ben er nooit afgedonderd en mijn voeten zijn nooit in de spaken gesukkeld. Ons moeder had me goed ingeprent dat ik moest opletten. Dat werkte ook.
Ik heb nooit een boete gekregen omdat mijn fietslicht niet werkte, maar ons moeder zat er wel achter dat ik het liet maken omdat het onveilig was om zo in het donker te rijden als ik van de Chiro kwam.
Je zal me niet horen zeggen dat het vroeger beter was. Ik wil niet klinken als een oude zeur. Maar zeg nu zelf, het is toch van de pot gerukt dat een bedrijf voor de rechter kan worden gebracht omdat een kind iets heeft doorgeslikt? Is het niet aan de ouders om hun kinderen in het oog te houden en het juiste speelgoed te kiezen? Of is het gemakkelijker om verantwoordelijkheid af te schuiven?
En jongeren kunnen een boete krijgen wanneer ze met hun voeten op een bank zitten. Menen ze dat nu echt? En waar dient dat dan voor? Waarom krijgen de duiven geen boete als ze op de banken schijten?
Het zou misschien niet slecht zijn dat we onze jeugd gewoon leren om respect te hebben voor de dingen die we gebruiken, niet? Dan zouden we al veel verboden mogen schrappen.
En wat als die onbezonnen jeugd dan toch weer dingen doet die niet kunnen?
Naar mijn weten loopt de wereld vol volk. Het probleem is dat niemand meer zijn mond opentrekt. Vroeger wist ons moeder direct dat ik op mijn veertiende aan het rondpunt op een bank zat met een groepje jongens en meisjes. En ik zat toevallig naast een jongen die zijn arm om me heen had gelegd. Ik moest een maand lang in de tuin onkruid wieden als straf. ’t Was te gek om dood te doen, maar mijn vriendinnen waren solidair en kwamen vragen aan mijn ouders of mijn straf werd ingekort wanneer ze kwamen helpen, en dat bleek een deal te zijn.
We moeien ons niet met de opvoeding van anderen. We pikken het ook niet meer dat anderen zich moeien. Misschien ligt daar wel het probleem, dat we denken dat we het allemaal zelf veel beter weten en zelf veel beter doen dan anderen, en intussen modderen we maar voort in onze blinde eigenwijsheid.
Haha, wat is het toch plezant om hier de moraalridder uit te hangen. Ik geloof dat ik me geroepen voel om de wereld een geweten te schoppen, of toch tenminste om de ooglappen van sommige mensen af te rukken.
In elk geval hoop ik dat het helpt om massaal anders te gaan denken en misschien ook anders te doen.
De nagel op de kop Annie. Heb mij ook al geërgerd aan de politici en een brief geschreven aan Charles, maar ik krijg niet veel reactie ;-). Een paar dagen geleden kwam ik onnozel van de negerkoppen in een of andere bakkerij. Ik ging terug in mijn pen schieten, maar heb het nog niet gedaan. Ik denk dat ik een dezer dagen toch mijn stylo terug bovenhaal.
Groetjes, François
Fantastisch, François, laat ons allen in actie schieten. En…juist, de Nergerkoppen! Nog zo een plezante om over te schrijven. Inspirerend!
Graag één negerkop, twee negerinnentetten en 4 bokkenpoten.
Onlangs viel ik voor de ‘ik weet niet hoeveelste keer’ van mijn stoel. “Een vrouw van Marokkaanse afkomst” – ik citeer de krant, want als ik het zelf zeg heb ik nog een proces aan mijn been – heeft een klacht neergelegd bij Unia omdat ze de naam van het gebak kwetsend en ongepast vond. Dat gaat mijn petje te boven.
Ik ben verzot op negerinnentetten, je weet wel, dat gebakje met eiwit op een koekje en bruine chocolade erboven op. Vroeger had je ze in één maat, nu kun je ze zelfs in een grotere cup krijgen. Ze zijn zo zacht en lekker mijnheer. Alhoewel, ik ga klacht neerleggen bij Unia. Ik vind dit een discriminatie ten opzicht van de blankentetten. Waarom bestaat dat enkel met bruine chocolade en niet met witte chocolade. Het is een schande.
En wat gezegd van de arme bokjes wiens pootjes verorberd worden door gulzigaards. Ook Gaia zou in opstand moeten komen omdat de bokken in een slecht daglicht gesteld worden.
Man, man, man; oei dat mag ik ook al niet zeggen. Wat zullen de vrouwen zeggen? En de transgenders? En de dieren? Recent hoorde ik dat op de Nederlandse treinen de dames en heren niet meer verwelkomd worden, maar de passagiers …
Onlangs had ik een nieuwe identiteitskaart nodig. Daar hoorde natuurlijk een nieuwe foto bij. Ik vond een vrij recente pasfoto en ging ermee naar het stadhuis.
“Sorry meneer, die foto is niet geschikt, men ziet immers uw tanden”.
“Mevrouw, u meent dit toch niet, ik ben toch perfect herkenbaar op de foto”.
“Nee meneer, op uw pasfoto mogen uw tanden niet zichtbaar zijn”.
“Ik ben zo geboren mevrouw”.
“Niets aan te doen, u moet een nieuwe pasfoto bezorgen”.
“Godverdomme”.
Kuifje (het zal waarschijnlijk Hergé zijn) wordt voor het gerecht gedaagd door een vriendelijke bewoner van het Afrikaanse continent omdat de strip “Kuifje in Congo” vernederend is voor de lokale bevolking. Kabila kan doen wat hij wil met zijn volk en Boko Haram kan moorden naar hartelust. Maar oh wee Kuifje …
En van Kuifje gaan we naar de brave Sint en zijn Zwarte Piet. Opgelet: verboden woord(en). Zwart mag men niet meer zeggen, het doet teveel denken aan de arme negertjes van Afrika. Ik stel mij nu de vraag of men wel Piet mag zeggen. Zwarte Piet doet mij denken aan de USP van de donkerkleurige mannen (om het met veel respect te zeggen) die beweren dat ‘Once you go black, you never go back’. Een affront voor de blanken. Misschien even bij Unia aankloppen. En wie zegt dat zwarte Piet een man is? Het kan toch een vrouw of een X zijn?
Het verbaast me echt dat Manneken Pis nog niet aangehouden is of dat één of andere persoon zijn pietje (dat al zo klein is zullen sommigen zeggen) nog niet afgehakt heeft.
Ik voel mij meer en meer een schaap dat gevoederd worden met onnozele, eindeloze regeltjes die grotendeels onbegrijpelijk zijn om vervolgens tien keer aangepast te worden. We betalen voor alles en nog wat; op onze arbeid, op onze uitgaven, op onze spaarcenten, op ons eten en drinken, op ons overlijden en onze kroost nog op hun erfenis. Ondertussen gooien politici het geld door de ramen, steken het in hun eigen zak of verbranden het.
Wat doen we eraan? Gaan we ons laten uitmelken? Of heb ik een slechte invloed?
Haha, François, ge moogt zeker zijn dat ge een slechte invloed hebt. Maar dat maakt ons al minstens met twee, dus misschien komt het nog goed.
Bye the way: je zou zelf je eigen blog moeten beginnen met dat schrijftalent! Groetjes, Annie
Ik zal eens nadenken over ‘blog or not to blog’ of ‘facebook or not to facebook’. Binnen 10 maanden ga ik met pensioen – enfin, stop ik met werken – en zal dan eens aan mijn kinderen vragen hoe dat allemaal marcheert. Blij van jou te horen, 2 ambetante karakters kunnen inderdaad misschien nog een serieuze vonk geven. Maar zoals ze zeggen: “nie pleuje” en alles komt goed.
O fantastisch, François, lekker met pensioen. Dan kan je zeker beginnen bloggen. Dat kan ook heel simpel via Facebook (daar is een speciaal knopke voor), maar je kan ook een website opzetten zoals die van mij. Dat is in WordPress, gewoon gratis downloaden van internet. Is heel gebruiksvriendelijk, en als het moet zet ik je wel op weg. Ik hoop dat ze als afscheid een groot feest voor je geven, want je hebt het verdiend!
Leuk, Johan. Geeft weer inspiratie!
Oh, en de voedingsregeltjes. Je zowat abnormaal als je niet ergens allergisch voor bent. Ik overweeg om een restaurant aan te klagen wegens het niet vermelden van de aanwezigheid van spruitjes in een van hun schotels.