HELP, WE VERZUIPEN! – Deel 3
Wie in de politiek wil gaan kan zich hier laten inspireren. De eerste die op zijn programma zet dat hij regeltjes gaat afschaffen krijgt garantie mijn stem.
Gisteren ging het in de krant over huiswerk voor kinderen die ziek thuis zitten. Allez zeg, waar gaan we naartoe? Ziek is toch ziek? Uwen baas zegt toch ook niet dat ge van thuis uit moet werken als ge ziek zijt?
Ik zou zelfs zeggen: afschaffen dat huiswerk. Die hummels moeten al een hele dag met hun neus in de boeken zitten en stil opletten. Laat ze verdorie spelen na schooltijd.
Ik kan me niet herinneren dat ik ooit huiswerk heb gemaakt in de lagere school. Ik weet nog wel dat we nu en dan iets moesten leren, maar daar lapte ik steevast mijn laars aan. Ik vond het toen al meer dan genoeg om een hele dag op die banken te zitten. Ziet ge wel, ik ben nog altijd niet van gedacht veranderd. En uiteindelijk is dat toch nog goed afgelopen.
Jawel, in de middelbare school moest het dan wel weer, en daar heb ik meteen ondervonden hoe stom en vervelend het was om ook nog eens ’s avonds te zitten zwoegen. Bah!
Ik hoor de ouders van nu klagen dat de avonden stressmomenten zijn omwille van dat huiswerk en die lessen, want de meeste ouders vinden het hun plicht om naast kindlief plaats te nemen en mee te huiswerken. Natuurlijk, mijn kind mag niet achterblijven op de anderen, dus moet het presteren. Duwen op die schouders, en er in rammen dat het verschrikkelijk belangrijk is dat ze die dingen leren want het onheil hangt boven hun hoofd. Hoe gruwelijk!
Moest ik weer jong zijn, ik zou op het oudercontact zeggen dat ze er mogen van peinzen wat ze willen maar dat mijne kleine geen huiswerk zou maken zolang ik leef. Als we dat allemaal samen gaan belijden, dan is zou het rap gedaan zijn.
En mocht ge, lieve lezer, toevallig een leerkracht zijn, hoe heerlijk zou het in zijn om nooit meer die huiswerken te moeten verbeteren. Leve de vrijheid.
Zo meteen stap ik in mijn bolide en snor ik de snelweg op. Ik zal er netjes op letten dat ik niet op het middenvak blijf rijden. Dat deed ik sowieso al niet. Als iedereen gewoon wat rekening houdt met de andere weggebruikers, dan is er toch niets aan de hand?
Maar we blijven ons ergeren, hé. Hoe lastig kan het leven toch zijn als ge u voortdurend loopt te ergeren. Stress alom. Blijkbaar hebben wij massaal goesting om de anderen te veranderen. Heeft niemand het nog niet in de mot dat zoiets onmogelijk is? Ge kunt alleen uzelf veranderen. En dan wordt het leven plezant.
Vooral als ge u niet meer ergert aan mensen. Laat het los, laat het gaan. Laat die mens maar op dat middenvak rijden, of zelfs die zot die u de pas afsnijdt mag er zijn. Het kan u helpen om te leren hoe ge de wereld zijn gang laat gaan. Laat mensen fouten maken en er zelf van leren in plaats van altijd een dikke vinger op te steken. Laat ons met z’n allen in eigen boezem kijken en zoeken wat we aan onszelf kunnen verbeteren. Wedden dat het een stuk vlotter gaat?
Allez, mijn taak als moraalridder zit er vandaag op.
Tot blogs.