Ik zou iets aan mijn gewicht moeten doen. En ik weet zeker dat er velen onder u hetzelfde denken. Haha, ja misschien wel over mij, maar alvast ook over zichzelf.

Ik zou hier kunnen schrijven dat ik door het leven ben gegaan als een slanke den, maar dat zou een blamage zijn tegenover mijn gevoel, want in mijn beleving was ik een plank met twee muggenbeten erop, en ik wist met mijn lange nek geen blijf. Och ja, misschien liever dat dan een dikke nek, wie weet. Maar enfin, ik voelde mij een beetje gelijk een giraf. Niet alleen door die lange nek, maar ook nog eens die twee stelten waarmee ik me door het leven bewoog.

En ge gaat het niet geloven, maar achteraf bekeken ben ik nu een beetje jaloers op mijn jonge versie van toen, want nu voel ik me meer en meer naar de kant van de olifant neigen, en dat voelt nog minder comfortabel dan de giraf.

Maar ik vertik het om een maatje groter te kopen. Behalve dan vorige week in de lingerie-afdeling. Dat was noodzaak. Daar was geen ontkomen aan. ’t Was geen zicht in dat paskot. Hebt ge dat ook al gehad dat ge uzelf niet durft bekijken in de spiegel? Ik wel. Dan kijk ik gegeneerd weg tot er een beter beeld verschijnt. En die keer kwam het betere beeld bij een maatje groter. Nu waren er weer gewoon twee bulten gelijk bij ieder normaal geschapen vrouwmens, en geen vier bulten. Naast de olifant en de giraf zou er dan nog eens de dubbele kameel bijkomen, en die gedachte kan ik niet meer verdragen op mijn leeftijd.

Dat uitpuilen beperkt zich echter niet tot de meer intieme kledij. Ik wurm mezelf nog altijd in mijn normale jeansmaat. Dat is een beetje wiebelen met de kont ’s morgens om die billen daarin te persen. Maar ik ben altijd content als ik die knop dicht krijg. Dan zit de troep weer ingepakt.

Maar als ge denkt dat daarmee het probleem is opgelost, dan hebt ge het mis, want die overtollige kilo’s die zoeken zich een weg. Ah ja, dan komt er zo’n bubbel boven die broeksriem piepen: ‘koekoe, hier ben ik dan!’

Jakkes, dan moet ik weer mijn creativiteit boven halen om daarmee af te rekenen. Truitjes genoeg in mijn kast, maar welke is los genoeg om de bubbel weg te moffelen?

’t Is toch godgeklaagd dat een mens dat elke ochtend moet ondergaan. Dus denk ik elke keer: ‘vanaf nu moet ik er wat smout afkrijgen’. En ik ben geen grote eter, dus overdag valt dat heel goed mee. Maar ’s avonds is het altijd feest voor mijn buikje. Dan is het avondeten nog maar pas vergeten of mijn tanden zitten alweer arbeid te leveren op zoetigheid. En daar kan ik uren mee doorgaan.

En ik ben echt goed in het brengen van variatie in die kleffe dingen. Een Berlijnse bol is feest. Dan hangen mijn lippen vol suiker en dan valt er geheid een klodder vanillecrème op het tapijt.

De chocoladepinda’s zijn properder materie. Dat knispert lekker weg bij een boek en zonder dat ge het zelf in de gaten hebt moffelt ge zo’n paar honderd calorieën door uw strot.

Maar er zijn ook nog de chocoladekoekjes, de wafels, de éclairs… ’t Is al goed. Ik weet het, ik moest me schamen. Zeker als ik denk aan al die arme kindjes in de Congo zoals mijn ouders ook dat in mijn hersens hebben geramd.

Ze zeggen dat vermageren alleen kan als ge dieet combineert met bewegen. Maar ik weet wel zeker dat er bij mij ook zonder beweging snel iets zou veranderen als ik die feestelijkheden ’s avonds zou laten.

Maar misschien is het omgekeerde ook wel waar. Misschien moet ik gewoon meer bewegen en mijn vreetbuien aanhouden? Dat is ook een optie. Nu het droger weer wordt kan ik mijn fiets van stal halen. Hmmm. Maar mijn dagen zijn nu al te kort want ik moet schilderen en zingen en schrijven, en tussendoor ook nog wat huishoudelijke klussen en boodschappen en vooral niet te vergeten: mijn nakomelingen die mij te pas en te onpas aan mijn mouw trekken.

Of ik kan natuurlijk ook kiezen voor ‘de Aanvaarding’. Ik kan daar een goeie psy voor aanspreken om me daarin te begeleiden. Die leert me dan hoe ik vrede kan nemen met het blubberbeeld in de spiegel en het gevecht met de jeans. Of misschien toch gewoon een maatje groter kopen?

Tot blogs.