Aangezien ik er inmiddels achter ben dat de verpleging hier ook bij de 80 lezers hoort, hier nog een paar tips:

Elke ochtend worden onze bedjes hier netjes opgemaakt en ververst. Chapeau. Het enige waar de patiënten vervolgens mee worstelen is dat ze hun nachtkastje weer op zijn plaats moeten krijgen, en ik kan je verzekeren dat het een log ding is. Voor de zwakkeren is dat geen evidente zaak. De kamers zijn hier geen centimeter te breed zodat je het schuifje van je nachtkastje niet kan opendoen wanneer het te ver achteruit is geschoven.

En de leuningen van de bedden worden ook vaak niet teruggezet, zodat je ergens onderaan moet gaan vissen om het systeem te vinden om je bed wat rechtop te zetten.

Het vraagt geen echte moeite om het meteen te doen, want zo niet dan moet je toch weer achter dat belletje lopen om te helpen te zaak weer recht te zetten.

En nog een tip: maak eens een handleiding van die TV om in de kamers te leggen. Dat scheelt telkens opnieuw uitleg en technische hulp.

Mijn lieve echtgenoot is erin geslaagd om mij de twee gelijke delen van een pyjama mee te brengen. Het was wel in shiften, maar uiteindelijk is het toch het eindresultaat dat telt, niet?

Vannacht heeft mijn buurvrouw een apparaat gekregen dat haar zuurstof moet meten. Ze zat ermee in dat ik zou gewekt worden door het alarm dat telkens afgaat wanneer haar waarden te fel dalen. Ik ben er inderdaad een paar keer van wakker geworden, maar het viel best wel mee. En zeg nu zelf, we hebben hier overdag tijd genoeg op nog een napje te doen.

Ik hoor hier ook weer verhalen die mij aan het denken zetten.

Hoe vriendelijk mensen ook kunnen zijn, het blijft blijkbaar moeilijk om vooroordelen te laten varen.

Er ligt een jonge dame op de afdeling van wie niet meteen gevonden wordt waar haar probleem vandaan komt. Het lastige is dat zoiets in je dossier komt te staan, en dat er al meteen grote vraagtekens worden geplaatst bij de geloofwaardigheid van je persoon, en of je nu wil of niet, je voelt het aan wanneer mensen denken dat je niet helemaal juist in je hoofd bent.

Maar zelfs mocht iemand een ingebeelde ziekte hebben, of als de oorsprong psychisch is, dan nog heb ik de pertinente overtuiging dat die persoon hulp nodig heeft. En denk maar niet dat wanneer een bepaald fysisch ongemak ‘psychisch’ is, dat het geen zeer doet. Het kan verdomd werkelijk pijnlijk zijn en de persoon in kwestie vraagt niet liever om er van af te geraken. Ik snap niet goed dat minstens verpleging hierin serieus zou moeten opgeleid worden. Niets erger dan in een ziekenhuis te moeten liggen en daar bovenop te moeten ervaren dat ze je niet als vol aanschouwen.

Ik kwam ‘mijn vriendinneke’ nog eens tegen. Ze vertelde met dat ‘de security-polies’ haar mes was komen halen en dat ze het terug krijgt als ze naar huis gaat. Dat zal maandag zijn.

Even opbiechten dat ik hier op de afdeling een verpleger had aangeklampt met dat verhaal. Hij heeft contact genomen met het onthaal, waar men haar heeft kunnen traceren. Op die manier werd security ingezet en die hebben dat blijkbaar heel professioneel en zacht aangepakt.

– ‘Allez ja, thuis ès da nie, in …., moar t’ès toch beter as in ’t ziekenhuis, hé’.

Ik neem aan dat ze ergens in een instelling verblijft.

‘ Ek ein deze morgend mijn hoar gewassen in de lavabo’

– ‘En kunt gij dat? Dat is ook niet gemakkelijk, hé, zo in de lavabo?’

– ‘Ik èn da van mij ma geleerd. Mij ma ée nog in ’t gevang gezete. Z’had eigenlijk niks misdoan, moar ze was in de Schelde gesproenge…’

Elk mens heeft zijn verhaal en zijn leven. Wij menen soms mensen te kennen wanneer we hen ontmoeten, maar meestal zijn we vreemden voor elkaar, eenzaam ons eigen pad vervolgend, en een weg achterlatend die voor anderen onzichtbaar is.

Los daarvan voel ik dat er alweer een hoofdstukje wordt afgesloten.

Heb je dat ook, dat je aanvoelt wanneer iets zo stilaan tot zijn einde loopt? Bijvoorbeeld wanneer je merkt dat je relatie in een dood straatje zit, of wanneer een vriendschap niets meer te vertellen heeft. Of bijvoorbeeld wanneer je job is uitgehold, of wanneer je niet meer met plezier gaat werken. Of zelfs wanneer de kinderen groot worden en hun vleugels sterk genoeg geworden zijn om op eigen kracht te vliegen. Dan is het tijd voor de volgende etappe.

Ten eerste : Voor Peter werden er weer andere specialisten bijgehaald, en men zit nu op een mogelijk spoor om de pijnen proberen te verlichten. A propos, er was hier gisteren een filmploeg om Peter te volgen. Ze gingen ook op zijn afdeling filmen en blijkbaar kreeg hij net op dat moment een pijncrisis. Ook daar blijkt een rotte appel te zitten, een norse verpleger die niets beter wist te vertellen dan dat Peter het allemaal faket. Het werd gefilmd, en hij maande de filmploeg aan om te stoppen met filmen, terwijl zij wel de toelating van de directie hadden gekregen. Ik hoop dat die verpleger een goede veeg uit de pan krijgt.

Ten tweede: Het mes is terecht en niemand hoeft nog te vrezen voor een ongeluk.

Ten derde: Ik ben tot inzicht gekomen – of beter, mijn kinderen hebben het in mijn hersens geramd – dat ik mijn blik moet verleggen. Blijkbaar zijn ze zo opgevoed dat ze zoveel mogelijk hun plan trekken en mij niet durven lastig vallen om hulp te vragen. Ik ben immers altijd te druk hulp aan het bieden. En ik ga ervan uit dat mijn kinderen geen hulp nodig hebben zolang ze het mij niet vragen. Slecht bezig, Annie. Lessons learned.

Ten vierde: Ik mis mijn schilderspalet en mijn piano, ik mis het warme lijf van mijn lief naast mij in bed, ik mis mijn potten en mijn pannen, mijn erf, mijn vriendinnen. En ik mis mijn gouden hond, maar die zal me niet begroeten bij thuiskomst.

Morgen ga ik naar huis. Binnenkort vieren we Herman zijn verjaardag, en ik ga chillen met mijn liefste vriendinnen. En ik zal ervan genieten als ik in mijn eigen kot het stof mag afdoen of staan strijken. Mij ga je niet horen klagen.

En dan maar weer mijn valieske maken om hier binnen zes weken terug even op hotel te komen. Maar dat zal dan het laatste hoofdstuk worden van het ziekenhuis-boek. Daar ga ik voor.

Het gaat jullie goed, lieve vrienden en beste lezers. Geloof in je eigen kracht, en geniet van alle kleine dingen des levens. Wacht niet om ze waardevol te vinden tot ze je worden afgenomen.

LECTORI SALUTEM!