We zitten in de fase van wat men noemt ‘afkoeling’ van de ontsteking die blijkbaar minstens 6 weken moet bedragen alvorens het mes erin te ploffen. Ze mogen het voor mijn part noemen zoals ze willen, maar mij komt het niet echt koel over. Mijn hoofd en mijn buik lopen er heet geblakerd bij. En elke dag is het duimen om niet weer in ontsteking te hervallen.

En ik ben van het diersoort zoals de katten en de olifanten die liefst geïsoleerd op een plekje gaan zitten of liggen als het leed moet geleden worden. Voor mij geen sociale peptalk, geen compassie, geen geouwehoer. Laat me efkes met rust, dan zal ik op een dag wel weer herrijzen en in volle glorie meedraaien in ons sociale bestand.

In afwachting hou ik me bezig met de geplogenheden die blijkbaar noodzakelijk zijn vooraleer men zich tot de beenhouwerij mag wenden. Met andere woorden: in het oog houden dat de ontsteking niet weer oplaait en daarnaast pre-operatieve onderzoeken.

Ik heb dus nog altijd mijn abonnement lopen bij huisarts, onderzoekscentra en mijn gebruikelijk ziekenhuis. En die ziekenhuisbezoeken, dat heeft toch altijd iets speciaals. Je kan er donder op zeggen dat ik telkens – mijn hoofd in de wind – de foute richting indraai wanneer ik door de draaideur wandel. Ik ga steevast richting ‘mijn verdiep’, terwijl van mij verwacht wordt dat ik me naar de inschrijvingsbalie begeef die aan de andere kant ligt. De mens is een gewoonte-dier.

Op een keer was ik weer mis, en toen besloot ik maar om gewoon door te lopen en eens te gaan groeten. Normaal gesproken kom ik op die afdeling niet terug, want operatie is een andere discipline en dus een ander verdiep.  Het blijft me een dubbel gevoel geven dat mensen me daar kennen en me vragen hoe het gaat.

Maar nu moet ik nieuwe oorden ontdekken in dat grote gebouw. Zo kwam ik voor het eerst op de pre-opnamebalie. Eerst een uur wachten en vervolgens een uur informatie krijgen en vragen beantwoorden. Wat me opvalt is dat men mij nooit vraagt OF ik medicatie neem, maar in de plaats daarvan vraagt WELKE medicatie ik neem. Mijn logica zegt dus dat men ervan uitgaat dat iedereen gewoon tonnen van dat gif slikt. En wanneer ik dan zeg: ‘ik neem helemaal geen medicatie’, dan bekijken ze mij alsof ik een zesde wereldwonder ben. Ik heb Herman dus de wijze raad gegeven om aandelen te kopen in de Pharma, want mijn gedacht is dat een goede belegging.

En ge wordt bedolven onder een resem papieren die moeten ingevuld worden. Sommige documenten moet ik zelf invullen, anderen dan weer gedeeltelijk en het andere deel voor de huisarts.

Dus dan weer maar eens naar de huisarts hollen. Daar voel ik me ook al thuis. Wie had dat ooit gedacht? Ik heb ooit jaren zelfs geen huisarts gehàd. Het kan keren in het leven.

Pre-operatief onderzoek. ’t Is weer eens een ervaring. En ik had dan nog het geluk dat mijn huisarts net een jonge stagiaire aan het opleiden was, zodat ik elke palpatie en elke meting twee keer kreeg en dan nog eens alle uitleg erbij. Dat kon niet beter vallen, want ik weet graag het waarom van de dingen.

Wist ge dat bloeddruk aan twee kanten moet gemeten worden? Dat blijkt nodig om te zien of er geen afwijkingen zijn in de aders. Slim bekeken. En ze bekijken uw tenen en uw nagels om te zien of er voldoende doorbloeding is. Luisteren naar longen, een EKG van het hart, palperen van de lever en voelen naar klieren… Het enige lastige was dat die twee madammen allebei vreselijk koude handen hadden. Maar voor de rest niets dan lof.

En dan – by the way – daar zit toch een zwellingske aan de keel. Ga daar maar eens mee naar de echografie voor alle zekerheid.

Kijk, ik kan nogal wat mentale kloppen incasseren, maar hoe meer er aan mijn lijf schort, hoe lastiger ik het krijg. Ik dacht bij mezelf: ‘Bah ja, als ze dan toch aan het snijden gaan, kunnen ze net zo goed die keel ook eens open leggen.’ Maar vrolijk werd ik er niet van.

Maar dan komt er weer de wetenschap van de definitie van geluk die zegt dat geluk niets anders is dan de afwezigheid van ongeluk. Wel mensen, ik zit hier weer te stralen want dat gezwel is maar een verdikking zonder veel poeha.

Het doet me denken aan de grap over die psychiater. Kent ge die?

Een boer gaat naar de psychiater en zegt dat hij depressief is en dat hij zo snel mogelijk weer de oude wil zijn. De psychiater zegt:

‘Ik ga u daar van af helpen. Gij hebt toch een geit, hé?’

‘Ja’

‘Ga naar huis en haal uw geit binnen.’

‘Binnen in mijn keuken?’

‘Ja, maak ze maar vast aan uw Leuvense stoof.’

‘En moet ik geen pilleke nemen, of zo?’

‘Neen, geen pilleke. Haal uw geit binnen en kom volgende week nog eens terug.’

Zo gezegd, zo gedaan. Na een week gaat de boer terug naar de  psychiater. Die vraagt hem:

‘En hoe gaat het nu?’

‘Maar meneer de psychiater, het gaat nog veel slechter met die geit in huis.’

‘Goed zo,’ zegt de psychiater, ‘ga maar weer naar huis en kom volgende week nog eens terug.’

‘Moet die geit nog altijd binnen blijven?’

‘Ja, die geit moet nog altijd binnen blijven.’

En zo gaan er drie weken voorbij en telkens herhaalt zich hetzelfde scenario. De geit moet binnen blijven en de boer moet elke week  terugkomen.

Na die drie weken vraagt de psychiater opnieuw:

‘En hoe gaat het nu?’

‘Verschrikkelijk slecht’ zegt de boer. ‘Die geit in huis helpt niks aan mijn kwaal. Integendeel, ik word er nog slechter van. Ik heb me in jaren nog zo slecht niet gevoeld.’

‘Perfect,’ zegt de psychiater, ‘dan moogt ge ze nu weer buiten zetten en kom volgende week nog eens terug.’

De week erop gaat de boer terug op consult.

‘En hoe gaat het nu?’ vraagt de psychiater.

‘Man, het gaat reuze goed met mij’ zegt de boer. ‘Ik heb me in geen jaren nog zo goed gevoeld nu dat die geit niet meer in mijn keuken staat.’

 

Voilà, ter ondersteuning van de definitie van geluk.

 

Op maandag 10 april gaan mijn valies en ik zich aanmelden in mijn tweede verblijf, waar ze van plan zijn om me smerig spul te laten drinken zodat mijn darmen leeg geraken. Ik zit liever op mijn eigen pot thuis, maar soms heeft een mens niet veel keuze. Op dinsdag 11 april zetten ze het mes erin.

‘En hoe lang duurt zo een operatie, meneer doktoor?’

‘Normaal gesproken een drietal uren, maar ik heb er ook al van 7 of van 8 uren gehad. Het hangt van veel factoren af.’

Tof. Maar eigenlijk kan het mij niet schelen. Ik ga ervan uit dat ik op dat moment in coma lig.

‘En hoe lang moet ik in het ziekenhuis blijven, meneer doktoor?’

‘Normaal gesproken 10 dagen’.

‘En hoe lang gaat het dan thuis nog duren voor ik weer helemaal opgekikkerd ben?’

‘Normaal gesproken 1 tot 3 maanden.’

Amai mijne frak. Het valt op dat het altijd ‘normaal gesproken’ is bij die mannen, maar ik versta het wel.

Ik bespaar u de verdere details van die conversaties, want ze zijn enerzijds wel hilarisch, maar anderzijds toch niet helemaal geschikt voor deze blog.

En in afwachting van deze cruciale datum probeer ik me onledig te houden met minder te roken (‘dat bevordert de doorbloeding en dus de genezing, madammeke’), het huishouden draaiende te houden, al eens een voorzichtig welnesske met mijn vriendin (man, dat kan deugd doen), mijn lijstje maken met wat ik moet meenemen en de planning in orde zetten voor tijdens mijn afwezigheid.

Misschien wist je het nog niet, maar ik hoor bij het groepje ‘vooruitziende vrouwen’. Zo noemde de KAV zich indertijd waar ons moeder bij aangesloten was. Ik vond het een zotte naam.

Maar zoals ik het bedoel gaat het over de dingen die niet mogen over het hoofd gezien worden wanneer ik het bestuur van mijn dagelijkse leven uit handen moet geven. Ik stuur dus meeting-requests naar mijn halve trouwboek met de juiste datum en het uur waarop de planten water moeten krijgen, wanneer het huisvuil moet buiten gezet worden en wanneer de brouwer langs komt.

Ik had nooit gedacht dat ik me ooit met zulke flodders zou bezig houden, maar het is een goede bezigheidstherapie en het geeft gemoedsrust.

Als alles dus volgens planning loopt, dan zal die blog ergens half april weer opgestart worden. En duim maar mee dat het niet vroeger is dan die datum, want dat zou een veeg teken zijn.

Geniet van het geitenloze bestaan, lieve lezer.